Laurent Louis, Elio Di Rupo en Marc Dutroux nader bekeken (PDF)

Gister ontstond in het Belgisch parlement grote ophef. De extreemrechtse politicus Laurent Louis noemde de eerste premier van onze zuiderburen, Elio Di Rupo, een pedofiel. Hierop liep het gehele halfrond leeg en spraken andere politici er schande van. Ik begrijp heel goed dat een dergelijke term wanneer ongepast gebruikt een onuitwisbare smet op een persoon legt. Maar het is interessant wanneer we zijn opmerking bekijken in het kader van de door De Grijze Duif veel besproken Marc Dutroux. Dus laten we de zaak eens nader bekijken...



Eerlijk is eerlijk, Laurent Louis is een politicus die geen blad voor de mond neemt en geregeld over de grens van het algemeen geaccepteerde toelaatbare gaat. Hij zal geen mogelijkheid onbenut laten om door middel van populistische uitspraken in beeld te komen, controversieel is hij zeker. Maar wanneer men hem gedegen zou willen bestrijden, dan zou men zich moeten beperken tot het onderbouwd weerleggen van zijn uitspraken, met steekhoudende argumenten dus. Persoonlijke aanvallen of op de man spelen, argumentum ad hominem, is een veelgebruikt voorbeeld van een drogreden. Het is geen inhoudelijk argument, ondanks de schijn van legitimiteit, en is slechts bedoeld om de persoon in diskrediet te brengen. En dat zien we in dit specifieke geval  de kop op steken.

In ieder geval in het filmpje wat ik hierboven plaatste. Politiek commentator Ivan de Vadder noemt hem al direct "de hofnar van het parlement","gek", "provocateur" en zo verder... Ook de politici en diverse media bedienen zich van de drogreden-retoriek. maar iets dat werkelijk mijn aandacht trok was De Vadder die vertelt over de immuniteit, politieke onschendbaarheid, van Laurent Louis in het kader van de pedofilie-aantijgingen aan het adres van Elio di Rupo. Hij zegt hierover:

"Je bent als parlementslid gedekt door die immuniteit. Je mag dus bijvoorbeeld wat Laurent Louis vandaag gezegd heeft, je mag dat zeggen. Uhm, iets anders is als hij het halfrond verlaat en hetzelfde gaat zeggen. Ja dan stelt hij zich bloot aan vervolging, en wordt hij als parlementslid vervolgd. En dan moet zijn immuniteit opgeheven worden."
(4:56 minuten)

En dat is reeds het geval geweest, want Laurent Louis heeft ook buiten het halfrond Elio di Rupo beticht van pedofiele praktijken. Hiervoor diende hij zich afgelopen maand te verantwoorden voor het gerecht. Maar een definitieve uitspraak is er nog niet geweest, en de zaak gaat verder op 8 april. Interessant gezien de gelijktijdige zaak van Demmink die hier in ons kikkerlandje speelt, de zaak van Jimmy Savile bij onze Engelse bondgenoten en zelfs Bill Clinton die in opspraak is omdat hij met regelmaat met zijn vliegtuig zou zijn geland op een eiland vol schandknapen! Bizarre tijden!

Maar om terug te keren naar de zuiderburen, Laurent Louis hield het niet bij een uitspraak. Hij publiceerde onder andere een brief waarin hij in groter detail ingaat op de pedofilie zaak van Di Rupo. Voor diegenen die de Franse taal machtig zijn is hier de gehele brief te lezen. Zelf ben ik dat niet, dus zal ik het moeten zoen met wat Nederlandstalige bronnen. En zo lezen wij op  Clint.be:

Eerder deze week zette Laurent Louis (MLD) al een bericht op twitter waarin hij Elio Di Rupo van ontucht met minderjarigen beschuldigde, deze keer gaat hij nog een stap verder. Nadat hij door de media met de grond gelijk werd gemaakt, slaat hij nu terug: hij publiceerde een open brief waarin hij zijn beweringen staaft met getuigenissen.

Laurent Louis heeft de voorbije jaren al meerdere keren de actualiteit gehaald (zo diende het Centrum voor Gelijke Kansen en Racismebestrijding nog een klacht tegen hem in en wou hij studentendopen bestraffen met twee jaar cel), maar de informatie waarmee hij voor de dag kwam, bleek niet steeds te kloppen. Nu heeft hij openlijk de strijd verkondigd tegen de machtigste man van België: premier Di Rupo. Hij haalt een aantal oude beschuldigingen terug boven en illustreert ze met anonieme getuigenissen.

De reden waarom hij hiertoe overgaat beschrijft hij zelf uitvoerig: de gecorrumpeerde, gepolitiseerde staat die België is, wat hij illustreert met de Belgische deelname aan de oorlog in Libië en vooral de drogredenen die hiervoor aangevoerd werden. Nog volgens Louis is ook de hypocriete houding tegenover de herverkiezing van Kabila een perfecte illustratie van zijn stelling.

Maar het meest frappante voorbeeld is wellicht de hele affaire Dutroux: volgens Louis ging het helemaal niet om een alleenstaand geval, maar wel om een veel breder pedofilienetwerk. Cruciale elementen zoals haaranalyses zouden niet onderzocht zijn en delen van het onderzoek waaronder videomateriaal is niet meer beschikbaar. Bovendien zouden Julie en Melissa geen hongerdood gestorven zijn, maar wel door herhaaldelijk seksueel misbruik. Louis zou hiervan bewijzen hebben in de vorm van een rapport van de wetsdoctoren en van autopsiefoto's, die hij echter op een veilige plaats heeft weggeborgen 'in het geval hem iets overkomt'. Hij stelt zich de vraag wie men heeft willen beschermen met de manipulatie van het onderzoek.

De hoofdbrok van zijn brief gaat echter over Elio Di Rupo, premier van België. Volgens informatie die werd aangereikt door een site ter bestrijding van pedofilie zouden er heel wat getuigenissen en klachten tegen Di Rupo zijn, die echter een stille dood sterven en waar men geen inspanning voor doet om deze op te helderen. Hij noemt hierbij nummers van processen-verbaal op waaruit blijkt dat er officiële documenten en getuigenissen zijn waarin beschreven wordt hoe Di Rupo orale en anale seks had met minderjarigen tegen betaling. Tevens zou de identiteit gekend zijn van twee 'toyboys' die 13 en 14 waren toen ze seks hadden met de premier, die in de seksclub 'Elvis' werd genoemd.
Een ander rapport, dat dateert van 3 december 1996, zou eveneens seksuele relaties met 16 tot 18-jarige jongens beschrijven, maar bevat tevens de kenmerkende zin: "Gezien de naamsbekendheid van M. Di Rupo, zullen we dit niet vervolgen". Verschillende anonieme klachten werden volgens Louis verticaal geklasseerd.

In augustus 1989 zou Di Rupo in Bergen aangetroffen zijn met twee jongens van 12 en 13 jaar in zijn wagen door twee politieagenten. De geslachtsdelen van de jongens waren ontbloot. Omdat hun oversten hen dit afraadden, werd er geen proces-verbaal opgesteld. Drie jaar geleden werden de agenten overhaald om toch klacht in te dienen, een klacht die een jaar later geklasseerd werd.

In hoeverre de beweringen van Laurent Louis kloppen, is de vraag, maar gezien de hoeveelheid informatie en de concrete nummers van proces-verbalen moet dit na te gaan zijn. Voor Di Rupo, die met de regering momenteel de mokerslagen die de N-VA hen toedient, probeert te ontwijken, ziet het er naar uit dat hij nog op een tweede front zal moeten strijden: dat van de geruchtenmolen over het liederlijke verleden van de Italo-Belg. Geruchten die nu al een vijftiental jaar bijzonder hardnekkig blijven opduiken, al dan niet de lucht ingestuurd door politieke tegenstanders...

Als we De Vadder moeten geloven waren het allemaal valse beschuldigingen aan het adres van Di Rupo, hij is volledig witgewassen. Opmerkelijke term in vergelijking met de Nederlandse betekenis. Maar dat ter zijde. Dit artikel stamt uit januari 2012. Dus ruim twee jaar verder suddert dit nog steeds verder. Maar het is niet slechts twee jaar, want reeds in 2008 schreef Kleintje muurkrant hierover:

Van Estoril naar Zandvoort (67)

zondag 27 april 2008
Door het verschijnen van het boek van Nihoul, liefhebber en organisator van ketsfeesten waarbij naar eigen zeggen naar believen koters konden worden ingehuurd, is ook de kwestie Elio di Rupo weer actueel geworden. Een socialistische hotemetoot in Belgie-Zuid wiens polletieke loopbaan in 1996 bijna de Maas inging door beschuldigingen van hopsen met ondermaatse boys. Maar een diepgaand onderzoek bracht aan het licht dat het allemaal slap gelul was. Nou ja, diepgaand. Er werden een paar jonge bekken gesnoerd en dat was het wel zo'n bietje. Er werd bijvoorbeeld geen aandacht besteed aan de verklaring van een call-boy uit de Luikse bar La Brique, dat Di Rupo met enige regelmaat bedragen tot 15.000 francs betaalde om een wip te maken met te verse kalfslapjes. En dan lag er nog een notitie bij het gerecht dat Eliootje tegen gereduceerde prijs boys van dertien en veertien jaar smeerbeurten gaf. Verder troffen twee bromsmurfen ooit eens bij het meer van Grand Large vriend Di Rupo in zijn auto aan met twee jochies van 11 en 13 zonder broek. Misschien in de haast vergeten aan te trekken toen ze met oom Elio een ritje gingen maken. Alles is mogelijk. Het proces verbaal werd overigens door een hoge bef in het ronde archief gemieterd.
Oh, en dan nog deze. Om duidelijk te maken waarom dit soort zaken in de berm raken. Gaat om de slotzin uit een verslag van twee dikke nekken van de BOB over het kinderhopsen van Di Rupo: "Gezien de bekendheid van Mr. Di Rupo stellen wij geen vervolging in".

Kijk, zo zit dat. Als je een sukkel uit een trolmileu bent ga je zwaar voor het luik. En terecht. Maar als je uit de wat highere society komt, ligt dat toch echt anders. Ook hier in Viva Hollandia. Getuige alleen al de zaak Joris Demmink, de secretaris-generaal van Justitie. Mogelijk een van de prominenten op Teeven's List. Te treurig voor woorden. Zeker op de dag des Heren. Stay tuned.

En zo kunnen we steeds verder de geschiedenis induiken, op zoek naar momenten dat dit verhaal zich wederom de kop op stak. En Gisteren dus weer... Maar de bron van het verhaal maakt het voor mij pas interessant. Dan komen we uit bij Marc Dutroux.

Niemand die de zaak serieus heeft onderzocht kan vol blijven houden dat er geen netwerken rondom deze maniak aan het werk waren. Al was het maar dat Dutroux een uitkering opstreek, maar wel 10 huizen en diverse garageboxen op naam had staan. Al was het maar dat ten tijde dat hijzelf in het gevang zat er rond de 30 getuigen in die zaak om het leven zijn gekomen. 30 ja, u leest het goed!!! Het is natuurlijk niet te doen eigenhandig 30 mensen het zwijgen op te leggen terwijl je achter slot en grendel zit... Of al was het maar om de in de doofpot gedeponeerde X-dossiers, waarover ik reeds hier, hier en hier berichtte. Wanneer je dan dieper op de materie ingaat, dan komt er een stroom aan prominente namen voorbij. Mensen van adel en met "klasse", maar ook politici! Dutroux gaf tijdens zijn proces reeds aan dat hij de zondebok was om een groter netwerk, beschermd door de staat, buiten shot te houden.

Dat de onderste steen boven komt wanneer het de vermeende pedofiele wandaden van premier Di Rupo betreft, daar heb ik geen vertrouwen in. Hiermee wil ik niet impliceren dat de beste man schuldig is, maar het afdekken van pedofiele netwerken bij onze zuiderburen is zo diep geworteld in het systeem, dat het naïef zou zijn openheid van zaken te verwachten. En dat mechanisme is niet exclusief voor de Belgen, maar daar kunnen we in ons eigen kikkerlandje ook wat van, getuigen de jarenlange stilte rondom Joris Demmink. En ook hier moet ik nog maar zien dat de onderste steen boven komt...

Maar voor de speurneuzen onder ons wil ik wijzen op een meer dan 1000 pagina's tellend PDF over de zaak Dutroux wat Wikileaks ooit online heeft gezet. Het is inmiddels van hun eigen site verwijderd, maar is natuurlijk prima te vinden op internet. De naam Di Rupo komt herhaaldelijk voor in het document. Achteraf witgewassen zoals gezegd, maar het is altijd mooi voor in de archieven. Ook onze hoofdstad Amsterdam heeft een mooie plek in het document gekregen. Net zoals Rotterdam, Eindhoven en Maastricht. Maar van een netwerk geen sprake?

Voor wie meer wil lezen over deze doofpot: The sinister Marc Dutroux cover-up.

De hand boven het hoofd, van de elite door de elite, zal niet verdwijnen. Maar voor wat het waard is zal ik een quote geven van Dutroux zelf over zijn zaak, en een citaat uit De Demmink doofpot om het dichter bij huis te houden, en daarmee af te sluiten.

Dutroux volgens de BBC:
"There is a well-grounded [paedophile] ring," he said. "I maintained regular contact with people in this ring. However, the law does not want to investigate this lead."

De Demmink Doofpot:
“Ik heb zelf eerder uit zeer betrouwbare bron vernomen dat sprake is van een groot pedofielen netwerk in Den Haag. Daarin zou niet alleen genoemde s-g Joris Demmink betrokken zijn maar veel meer hoge topambtenaren en politici.”
(Anonieme klokkenluider uit de recherchewereld op pagina 6)

Update 29-03-2014
Via http://www.adhdfraude.net/blog/?p=8112/
Mark Grammens schreef in december 2011 (tijdens 541 dagen regeringsonderhandelingen) een overzicht van de kranten uit 1996:

Een chanteerbaar eerste minister?

Als EIio di Rupo nu of later Belgisch eerste minister wordt, dan moeten de autoriteiten en de pers ervan uitgaan dat zijn verleden in de internationale media zal worden opgerakeld, en over dat verleden is door toedoen van ondermeer toenmalig eerste minister Jean-Luc Dehaene niet alles bekend.

Er kunnen dus nog geraamten uit de kast vallen.

Als de Britse pers een deelnemer aan het overleg tussen Europese regeringsleiders als een van pedofiele seksuele praktijken verdacht eerste minister kan te kijk stellen, zal ze zeker niet nalaten dat te doen. En meteen zal ook de reputatie van België – dat nog steeds in de wereld bekend staat als het land van Dutroux – weer duchtig in het gedrang komen.

Het was immers een publieke schande dat Di Rupo, toen serieuze verdenkingen bij zijn levenswandel werden geuit, niet is moeten aftreden.

Met andere woorden: in het dossier-Di Rupo van de jaren negentig van vorige eeuw versmelten verdenkingen van seksuele omgang met kinderen en een politieke doofpottenbeleid.

Toen de doofpot een feit was, zei Hugo de Ridder (in De Nieuwe Panorama, 6.11.97) woordelijk dat Dehaene Di Rupo niet had mogen handhaven als vice-premier, want Di Rupo “gaf toe dat hij wisselende seksuele kontakten had gehad met jongeren”.

De Ridder vond dit “een ongeoorloofd machtsmisbruik van een minister”, vandaag zou men zeggen: geen geringer machtsmisbruik dan wanneer een bisschop dit doet.

De zaak begon met een onbetrouwbaar getuigenis van een fantast.

De aanklacht die daaruit voorvloeide, werd terecht geseponeerd door het gerecht. Maar onder tussen waren er nog tenminste twee stevige dossiers wegens pedofilie tegen Di Rupo samengesteld, en die waren wel serieus.

De dossiers kwamen onder politieke invloed bij het Hof van Cassatie terecht, waar ze tot ergernis van de prokureur-generaal in de vergeethoek belandden. De regering-Dehaene kon aanblijven, en de waarheid over de beschuldigingen tegen Di Rupo werd niet meer achterhaald, zelfs niet meer onderzocht.

Toenmalig PS-voorzitter Busquin had zijn beschermeling Di Rupo gered door met een regeringskrisis to dreigen.

Het Hof van Cassatie kwam er aan te pas op initiatief van de Kamer, die aan dat Hof de taak had toegekend om de beschuldigingen tegen een minister in funktie (Di Rupo was vice-premier) te onderzoeken. In de praktijk werd het onderzoek zo onttrokken aan de bevoegde speurders.

Mw Liekendael, prokureur-generaal, had het later publiek (De Standaard, 2.9.98) over een “onaangename ervaring” en betreurde dat dit te maken had met “de moreel verwerpelijke levenswandel van in opspraak gekomen ministers”.

Van zijn kant vertelde de Brusselse prokureur Van Oudenhove aan de bevoegde Kamerkommissie over een doofpotoperatie.

De aanwijzingen tegen Di Rupo waren volgens hem (DeStandaard, 21.11.96) sterk genoeg om een gewone in vervolgingstellling to bevelen, maar dat is door de tussenkomst van de Kamer niet gebeurd.

Het dossier waar de Kamerleden dienden over te oordelen en dat zij, door het naar Cassatie te verwijzen, aan het gerecht onttrokken, was inmiddels de inzet geworden van een partijpolitiek spel.
Het gerecht kreeg voor dit onderzoek ongewone beperkingen opgelegd.

Volgens Dirk Achten in De Standaard (Hoofdart., 22.11.96, onder de sprekende titel “Kan dit nog?”), reageerden vele politici “met sprakeloze verbazing” op “de beschermingsoperaties rond Di Rupo”, die operaties, aldus Achten, duwen “het prestige van de regering naar een dieptepunt’.

De regering-Dehaene moest op dat moment op eieren lopen om in leven to blijven, en kon zich geen twist met de PS veroorloven.

Dehaene was politiek verplicht Di Rupo te beschermen hoewel er volgens prokureur Van Oudenhove “voldoende ernstige feiten voorlagen om Di Rupo in beschuldiging te stellen”.

De politiek verhinderde dit, “een schande” volgens Van Oudenhove (De Standaard, 21.11.96).

Door een juridische spitsvondigheid wist de Kamer wel het dossier maar niet de man Di Rupo, naar Cassatie (dat over ministers in funktie dient te oordelen) te verwijzen, zodat Di Rupo buiten schot bleef.

Deze formule, die leidde tot een feitelijke seponering, werd in de toenmalige CVP doorgedrukt door Dehaene. Hij hield staande dat het dit was, of een regeringscrisis en nieuwe verkiezingen.

Door een “bruut machtsspel” (De Standaard, 14.12.96) werd Di Rupo door de politiek, tegen de mening van het gerecht in, witgewassen van pedofiele en derhalve strafbare seks.

Busquin verdedigde dit met te zeggen dat het “privé-leven” van politici niemands zaken zijn, en vergat het te hebben over misdadige pedofiele toestanden (De Standaard, 19.11.96). Tot degenen die participeerden in de witwasoperatie behoorden de toen jonge CVP’ers Tony van Parys en Jo Vandeurzen.

De wet, die dezelfde is voor Henegouwse socialisten als voor Vlaamse priesters, verbiedt seksuele kontakten van meerderjarigen met jongeren.

Di Rupo heeft nooit expliciet ontkend dat dit hem was overkomen.

Volgens het parket betrof slechts één procent van de getuigenissen in de dossiers al te lichtzinnige en ongeloofwaardige verklaringen (De Standaard, 11.12.96).

In het Brusselse homomilieu werden vele jongeren tot lang na het seponeren van de zaak nog ondervraagd over hun kontakten met Di Rupo (Het Laatste Nieuws, 2.7.98).

Ook kwamen dossiers naar boven uit Bergen over het leven van Di Rupo in de stad waar hij burgemeester was (Het Laatste Nieuws, 10.7.98), plus dossiers uit Namen uit het jaar 1996 (De Morgen, 5.3.98). Het Duitse weekblad Der Stern (1.3.97) bezorgde zijn lezers een vrijwel volledig overzicht van alle beschikbare feiten en aantijgingen.

Geheel afgezien van de strafbare feiten, wat hierover te denken? Dit schreef Manu Ruys over Di Rupo in De Standaard van die dagen (22.11.96):
 De nummer twee van de regering (Di Rupo, in de regering-Dehaene is een 45-jarige man die over macht, prestige en geld beschikt, nachtelijke bars frekwenteert, intieme relaties zoekt met sociaal zwakkere jongeren, en vragen naar hun leeftijd ontwijkt of niet relevant noemt.

Ook als het niet om minderjarigen gaat, blijft de politieke vraag of zo’n man als vice-premier het land en de koning kan vertegenwoordigen. Het gerecht werd in zijn eer en reputatie gekwetst. (…) Het is de regerende coalitie die verkrampt en beschaamd zijwegen opgaat om de positie van het kabinet te redden”.

Wil een land door zijn keuze van de eerste minister geassocieerd worden met iemand die vluchtige seksuele kontakten onderhoudt met minderjarigen?

 Iemand die in zijn vrije tijd het nachtleven van Brussel, Luik of waar dan ook, opzoekt, – iemand die, los van schuld en onschuld, in zijn privéleven politiek onaanvaardbare risico’s neemt, die dus een milieu frekwenteert dat misbruik kan maken van zijn kwetsbaarheid?