maandag 3 november 2014

Tomas Ross - De vrienden van Pinocchio (nieuw boek!)


De vrienden van Pinocchio

Tomas Ross heeft zich voor zijn nieuwste thriller De vrienden van Pinocchio laten inspireren door de beschuldigingen van pedoseksualiteit die in de loop der jaren zijn ingebracht tegen hooggeplaatste Nederlandse overheidsfunctionarissen.

Een duister netwerk van topambtenaren staat in Nederland boven de wet.
Wie zijn de Sneeuwman, de Maagd, de Zonnekoning en de Raadsheer?
De wraak van twee jonge mensen die ooit hun slachtoffer waren.

Op een warme voorjaarsnacht vinden twee jonge inbrekers het lichaam van voormalig jazz-zangeres Nel van Geel. Ze blijkt al twee maanden onopgemerkt dood in haar huis te hebben gelegen. Wanneer haar zoon Paul het huis opruimt, vindt hij in een oud schoolschrift schokkende notities over Club Pinocchio in Praag, een beruchte bar voor pedoseksuelen.

Ondertussen maakt de hoogste ambtenaar van het ministerie van Justitie, secretaris-generaal Joris Demmink, zich grote zorgen over de chantage van een van zijn oude studievrienden. Zelf heeft hij niet te vrezen; niemand kan bewijzen dat hij betrokken is bij misbruik van jonge jongens, want zijn netwerk omvat rechters, politiefunctionarissen en ministers, en reikt zelfs tot kringen rond het Koninklijk Huis. Demmink heeft bovendien een troef in handen die het land kan doen schudden op zijn grondvesten.

Nederlands
400 pagina's      
Uitgever: Cargo           
Oktober 2014
ISBN/EAN: 9789023488002

Delen van het boek zijn reeds te lezen via Google books. Maar het is ook te koop bij Bol.com als fysiek boek of e-book.

Boekpresentatie

JDTV 142 - De vrienden van Pinocchio

Op donderdagavond 23 oktober presenteerde Tomas Ross zijn nieuwe boek De vrienden van Pinocchio bij boekhandel Paagman. Tomas Ross werd hierbij geïnterviewd door journalist Jean-Pierre Geelen. Dit is geheel opgenomen door JDTV, waarvoor een dikke pluim!



Radio:

Nooit meer slapen

Tomas Ross over het spannende boek

Juni was de Maand van het Spannende Boek. Tomas Ross is initiatiefnemer van De Gouden Strop. Hij en dertien andere Nederlandse misdaadauteurs kwamen in 1986 voor het eerst bijeen om het Genootschap van Nederlandstalige Misdaadauteurs op te richten. Daarmee maakten ze van het spannende boek een aparte tak van sport. Maar is het nu niet hoog tijd geworden om spannende boeken onder de 'gewone’ literatuur te laten vallen? Pieter van der Wielen sprak met Tomas Ross.

In het interview praat hij over de BVD, zijn vader, Docters van Leeuwen, Theo van Gogh, Micha Kat, de Roestige Spijker, complotten en de diverse blunders, maar ook de opleidingen door CIA. Hij vroeg aan zijn buur(t)man Piet Hein Donner: Waarom is Joris Demmink nou onder uw ministerschap benoemd? Antwoord Donner: "Dat weet u verdomd goed."

Zoals Het Haagse Complot stelt: Aanrader aan complotters om te beluisteren!

Het interview is HIER terug te luisteren.

Dit is de dag

Tomas Ross: ‘Crimineel pedonetwerk van hooggeplaatste topambtenaren’

‘Het staat vast dat er een crimineel netwerk van pedoseksuele topambtenaren is, dat elkaar de hand boven het hoofd houdt en chantabel is’, zegt thrillerauteur Tomas Ross bij ‘Dit is de Dag’.
De nieuwste roman van Ross is gebaseerd op het waar gebeurde feit van een dood jongetje dat gevonden is bij de beruchte Haagse pedobar ‘Pinocchio’. Daar kwamen hooggeplaatste Nederlandse topambtenaren. Eén van die ambtenaren die in dit verband genoemd wordt, is de oud-secretaris generaal van Justitie Joris Demmink.

Demmink

Ross vermeldt met opzet aan het begin van zijn boek, dat de hoofdpersoon in zijn boek die Demmink heet een fictieve figuur is. Dit personage is geïnspireerd op “de beschuldigingen van pedoseksualiteit die in de loop der jaren zijn ingebracht tegen hooggeplaatste overheidsfunctionarissen, onder wie de voormalige secretaris-generaal van Veiligheid en Justitie Joris Demmink”.

Dit item is HIER te beluisteren. Of via Youtube:



Niet iedereen is het echter eens met de manier waarop Tomas Ross feit en fictie door elkaar weeft en hiermee "veel boekjes" verkoopt. "Helaas" zoals journalist Vincent Verweij zich bij het vorige boek beklaagde op POW news. En dat Verweij zich op een serieuzere toon met de zaak Demmink bezig houdt toont hij bijvoorbeeld vandaag in zijn meest recente Demmink-artikel.

woensdag 8 oktober 2014

Beth - Child of rage


Beth is 6 jaar oud, maar niets van de pure onschuld van een kind is bij haar waar te nemen. Ze voelt een sterke drang om haar broertje, vader en moeder te vermoorden! Dit is het resultaat van het seksueel misbruik toen ze nog een baby was...

Gelukkig worden niet alle misbruikte baby's en kinderen moordlustige psychopaten. Maar vergis je niet! Ieder slachtoffer van seksueel misbruikt ondervindt hiervan zware problemen. Ik vind dit een erg schokkend verhaal... Maar we zien later in de documentaire toch dat er voor Beth licht aan het einde van de tunnel bestaat. Intense therapie, welke stap voor stap het kind omvormt en weer gevoel terug brengt in haar lichaam en geest.

Vorig jaar schreef ik een bericht met de titel "Een kind heeft recht op opvoeding zonder geweld", omdat ik me besef dat zelfs billenkoek een negatieve uitwerking heeft op de ontwikkeling van een kind. Het verhaal van Beth staat dan ook haaks op mijn relaas. Dit raakte me zo diep dat ik het moest delen met jullie, de wereld.

Neem het goed in je op, want er zijn talloze slachtoffers van seksueel misbruik. Dat de statistieken hier niet om liegen wordt duidelijk uit het rapport "Op goede grond - De aanpak van seksueel geweld tegen kinderen". Het wordt tijd dat de wereld de ogen niet langer sluit en we als een blok gaat staan voor de rechten van het kind. Want we zullen het samen moeten doen!


maandag 29 september 2014

‘Benader seksueel misbruik als een ziekte, zoals een hartkwaal of nierziekte’


Interview met Professor kindergeneeskunde Martin Finkel:
‘Benader seksueel misbruik als een ziekte, zoals een hartkwaal of nierziekte’

Kinderen die seksueel misbruikt zijn, moeten een manier zien te vinden om te leven met wat zij hebben meegemaakt. ‘Erover praten geeft kinderen de controle terug’, zegt de Amerikaanse professor Kindergeneeskunde Martin Finkel. ‘Als professionals hebben wij de verantwoordelijkheid om hun problemen en zorgen bespreekbaar te maken.’

Verschillende professionals behandelen kinderen die seksueel misbruikt zijn. Kunt u de specifieke rol van dokters toelichten?

‘Kinderen die misbruikt zijn, verdienen de expertise van professionals uit de rechtspraak, de geestelijke gezondheidszorg, het onderwijs en niet in de laatste plaats de geneeskunde. De problematiek van misbruikte kinderen is als het ware een puzzel die we samen moeten leggen. Het totale plaatje moeten we zo duidelijk mogelijk krijgen om deze kinderen zo goed mogelijk te beschermen en te behandelen. Als je een kind onderzoekt, heb je de belangrijke taak om niet alleen aandacht te hebben voor wat het kind lichamelijk is overkomen, maar vooral om met de kinderen te praten over hoe zij zich voelen. Je weet niet wat ze denken en de kinderen kunnen vaak verstoorde gedachten hebben over wat hen overkomen is.’

U spreekt over de idiosyncratische natuur van seksueel misbruik. Wat bedoelt u daarmee?

‘Iedere dokter heeft geleerd te luisteren naar patiënten. De symptomen waar een patiënt je over vertelt geven je veel informatie over het ziektebeeld. Ga ook zo om met kinderen die misbruikt zijn. Luister naar ze. Luister naar wat ze je te vertellen hebben. De kinderen hebben verstoorde gedachten over die seksuele ervaring. Maar als zij daartoe door een goed getrainde arts worden uitgenodigd – open, medelevend en niet dwingend of veroordelend – blijken ze goed te kunnen beschrijven wat ze hebben meegemaakt. Een 5-jarige vertelde me: ‘Hij spuugde en plaste in mijn mond en toen moest ik het opdrinken.’ Een kind van die leeftijd heeft geen weet van dergelijke handelingen, tenzij het zoiets heeft meegemaakt.Als een arts de juiste vragen stelt, kan een kind veel informatie geven over wat er precies gebeurd is, zonder die handelingen bij naam te noemen.’

Wat moet elke arts hiervoor kunnen?

‘Elke eerstelijnsbehandelaar moet een aantal basisvragen kunnen stellen en weten hoe het spectrum ‘normaal gedrag’ eruit ziet. Seksualiteit is lastig om te bespreken en helemaal als je het met kinderen moet bespreken. Als je niet met een kind durft te praten over seksualiteit, bijvoorbeeld hoe je thuis je piemel noemt, is dat moeilijk. Je moet over seksualiteit kunnen praten zonder dat je dat op een sturende manier doet. Twee 5-jarigen die elkaar hun geslachtsdeel laten zien, kun je tot het spectrum ‘normaal’ rekenen. Maar wat als een 5-jarige de genitaliën van een ander kind in de mond neemt? Dan kun je niet zeggen: “Zo zijn ze nu eenmaal, kinderen zijn nieuwsgierig”.’

Hoe verlaag je de drempel om over seksualiteit te praten?

‘Om te beginnen door seksueel misbruik te benaderen zoals je een ziekte benadert, zoals een hartkwaal of nierziekte. Je begint met het opmaken van de anamnese. Hoe is het kind in de misbruiksituatie terecht gekomen? Hoe is het misbruik aan het kind opgelegd? Hoe hebben de seksuele handelingen zich in de tijd ontwikkeld? Met welke problemen en vragen lopen de kinderen rond? Zo leer je de problematiek herkennen en begrijpen. Vraag ik een kind: “Wiens fout is het? ”, dan zegt het vertwijfeld: “Mijn fout?”. “Waarom denk je dat?”, vraag ik dan. Een gesprekje van niets, maar let op: wie alle beetjes informatie aan elkaar naait, ziet een verhaal ontstaan. Het is aan jou een veilige omgeving te creëren waarin kinderen hun meest stigmatiserende, traumatiserende, schaamtevolle verhaal kwijt kunnen. Stoppen zij dat weg, dan kunnen ze het nooit achter zich laten.’

Hoe leg je aan de kinderen uit waarom je ze gaat onderzoeken?

‘Als een kind de eerste keer bij mij komt, leg ik eerst uit wat we gaan doen: ‘Vandaag gaan we bekijken of je lichaam in orde is. Ik ga je een aantal vragen stellen over wat er gebeurd is. Niet om het je moeilijk te maken, maar om het te kunnen begrijpen. De volgende keer ben ik weer praatdokter, of beter nog: luisterdokter.’ Daarna kom je toe aan vragen over hun lichaam en of ze zich zorgen maken over hun lichaam.“ Ik denk dat mensen aan de manier waarop ik loop kunnen zien welke afschuwelijke dingen ik heb moeten doen”, vertelde een pubermeisje. Een 10-jarige wilde weten of ze borstkanker zou krijgen omdat iemand met zijn mond aan haar borst had gezeten. En een 9-jarige vroeg zich af “of dat spul nog in haar zat” en of ze daarvan zwanger kon raken. Stuk voor stuk zorgen die een arts objectief kan vaststellen door het verrichten van onderzoek en daarover te praten. Het is belangrijk de kinderen te laten weten dat zij lichamelijk gezond zijn.’

Waarin zit de therapeutische waarde voor de kinderen?

‘Vanaf het moment dat een kind binnenkomt moet je je realiseren dat alles wat jij doet, bij zou moeten dragen aan het herstel van het kind. Alles wat je zegt en beslist moet op zo’n manier gebeuren dat het therapeutisch werkt. Bijna elk kind denkt dat het de enige is dat zoiets meemaakt. Doordat ik ernaar vraag, begrijpen ze dat ze tegenover iemand zitten die er meer van weet, waardoor er een proces op gang kan komen. Ik vertel dat veel kinderen het moeilijk vinden erover te praten. “Vind jij dat ook?” vraag ik. “En waarom vind je dat?”. “Ik dacht dat ik het niet mocht zeggen”, vertellen ze dan. Of: “Ik was bang. Ik dacht dat mensen me niet zouden geloven en dat ik in de problemen zou raken.” Het is belangrijk dat je de kinderen vraagt wat zij vinden, wat zij willen. Je lost er hun probleem niet mee op, maar geeft ze zo wel een gevoel van controle, waarmee zij aan zichzelf kunnen laten zien dat ze niet langer bang zijn voor de persoon die hen dit heeft aangedaan.’

Praten is één, maar wat levert fysiek onderzoek en forensisch materiaal aan bewijs op?

‘Seksueel misbruik gaat meestal niet gepaard met geweld. De meeste daders willen de kinderen geen letsel toebrengen, maar vleien, chanteren, manipuleren en intimideren hun slachtoffers om hun activiteiten te kunnen blijven voortzetten. Loopt een kind toch verwondingen op, dan zijn die vaak oppervlakkig. En ze helen. Forensisch bewijs en de uitkomsten van fysiek onderzoek dragen voor slechts 1 tot 5 procent bij aan de bewijslast. Zo’n 95 procent van de diagnoses ‘seksueel misbruik’ wordt gesteld op basis van wat kinderen vertellen. Een arts moet dus weten dat een ‘normale’ uitslag van lichamelijk onderzoek niet per se betekent dat er niets gebeurd is. Wat we moeten doen, is luisteren. En zoals een arts die hartruis hoort zijn patiënt naar de cardioloog verwijst, zo moet een veronderstelling van kindermisbruik voldoende aanleiding vormen om een expert in te schakelen om dat vermoeden te bevestigen of uit te sluiten.’

Worden artsen voldoende getraind om met kinderen te praten?

‘Nee. Artsen zijn drukbezet en zijn gewend om snel een serie vragen af te vuren. Maar praten met kinderen over dit soort moeilijke onderwerpen vergt andere vaardigheden. Elke keer als ik een kind zie, vraag ik mezelf af: is er een minder dwingende manier om deze vraag te stellen? Hoe vraag je een kind bijvoorbeeld naar geheimhouding zonder het woord geheim te gebruiken? Ik doe dat als volgt: “Wilde de persoon die dit bij je deed dat je hierover zou vertellen?” “Nee!” zegt het kind. ‘Hoe weet je dat?’, vraag ik. “Als ik het zou vertellen, zou hij het ook bij mijn zusje doen”. Of: “Hij zei dat niemand me zou geloven”. Of: “Niemand zou nog van me houden.” Deze vaardigheden heb ik niet van mijn vakgenoten geleerd. Nee, ik heb ze geleerd van de kinderen. Door naar ze te luisteren en met ze te praten. In de loop der jaren heb ik veel overeenkomsten ontdekt in de verhalen van de kinderen; er is me een structuur zichtbaar geworden. Dus als ik nu een onderzoek afneem, werk ik – uiteraard met de nodige flexibiliteit – een gestructureerde vragenlijst af. En met het oog op de wettelijke aspecten en de forensische waarde van het onderzoek schrijf ik elk antwoord woord voor woord op.’

Wat is uw wijze les aan elke arts?

‘Om te beginnen moeten artsen kinderen uitleg geven over hun persoonlijke ruimte en privacy en het recht daarop. Juist kinderen die misbruikt zijn, moeten het gevoel weer terugkrijgen dat hun lijf van hun is. Ze moeten leren over verzorging en welke aanrakingen acceptabel zijn of niet. Artsen moeten vaardigheden opdoen om een gesprek over misbruik te kunnen voeren. En een arts mag ook best zeggen: “Ik weet het niet zeker, ik vraag een meer ervaren collega om zijn mening”. Kinderen verdienen dat.’

--------------------

Het is een artikel uit: Augeo schrijft - Tijdschrift over kindermishandeling en huiselijk geweld.

TKM is het eerste, kosteloze online vakblad voor alle professionals die betrokken zijn bij de aanpak en zorg rond mishandelde kinderen, hun ouders en plegers van kindermishandeling en huiselijk geweld. TKM is een uitgave van Augeo.

Het artikel is hier als PDF te lezen of downloaden. Gevonden via deze link, waar ook nog een kort filmpje met Finkel te zien is.

vrijdag 26 september 2014

John DeCamp - Franklin Cover-Up video's


Plaatste ik eerder deze week de documentaire Conspiracy of silence (1994) en gisteren het boek The Franklin Cover-Up (1992) 2nd Edition (1996) PDF, vandaag zonder al te veel uitleg interviews met de man die een belangrijke rol speelde en speelt in het openbaren van dit gedrogt van een doofpot: John DeCamp.

Seksueel misbruik door de elite op grote schaal, het is te ziek voor woorden. Essentiele maar zware kost. Dus voor de mensen die liever naar bewegende beelden kijken dan naar honderden pagina's vol zwarte letter turen, here we go!









Meer (korte) filmpjes van hem, of radio interviews zijn te hier te vinden.

Landelijk Zorgprogramma Seksueel grensoverschrijdend gedrag (PDF)


Een publicatie van het Expertisecentrum Forensische Psychiatrie.

Een zorgprogramma is een optimaal en samenhangend zorgaanbod voor forensisch psychiatrische patiënten dat dient als (be)handelingkader voor organisaties, professionals en patiënten. Een zorgprogramma biedt handvatten bij dilemma’s en beslissingsprocessen in de behandeling van de diverse groepen forensisch psychiatrische patiënten en draagt bij aan het verkrijgen van inzicht in de relatie tussen psychiatrische stoornis en delictgedrag. Ook biedt het aanwijzingen bij het maken van een gedegen inschatting van het risico op nieuw delictgedrag. Door risicomanagement in te zetten kan dat delictgedrag zoveel mogelijk worden voorkomen.

Samen met professionals uit het forensische zorgveld heeft het EFP tot nu toe een vijftal zorgprogramma’s ontwikkeld. Het Basis Zorgprogramma geeft een overzicht van (de variaties in) het gemeenschappelijke zorgaanbod voor alle forensisch psychiatrische patiënten, ongeacht hun specifieke stoornissen en delicten. Daarnaast zijn er vier stoornisspecifieke zorgprogramma’s ontwikkeld die een overzicht geven van het optimale zorgaanbod voor bepaalde patiëntpopulaties. Dit zijn de zorgprogramma’s Seksueel Grensoverschrijdend Gedrag (ZP SGG), Psychotische Stoornissen (ZP PsyS), Persoonlijkheidsstoornissen (ZP PerS) en Langdurige Forensische Psychiatrische Zorg (ZP LFPZ).

Het rapport is hier als PDF te downloaden.

donderdag 25 september 2014

The Franklin Cover-Up (1992) 2nd Edition (1996) PDF


Dit boek is geschreven door John W. DeCamp. Het dient eigenlijk gezien te worden in combinatie met de documentaire "Conspiracy of Silence" welke ik eerder deze week heb geplaatst. De ondertitel "Child Abuse, Satanism and Murder in Nebraska" is gruwelijk, al zegt dat nog niets over de misselijkmakende praktijken om dit alles in de doofpot te stoppen. Hij noemt man en paard, maar er is nog geen enkele rechtszaak tegen hem aangespannen, ondanks dat hij hierin hoog geplaatste mensen bij naam noemt uit de Amerikaanse samenleving. Er is 1 rechtszaak uit voortgevloeid, een zaak van hem tegen een media kanaal welke hem van leugens betichtte. Deze rechtszaak heeft hij gewonnen en er is gerectificeerd.

Het boek is in z'n geheel hier als PDF te downloaden. Altijd fijn voor in het archief!

Hier een interview met DeCamp uit 1994 in het blad "Executive Intelligence Review (EIR)", waar voor de boekenwurmen en informatievreters onder ons genoeg kost in het archief toegankelijk is voor de koude winteravonden.

Hier valt het eerste deel van het boek online te lezen, en dat schept al een beeld.

Morgen meer van DeCamp.

woensdag 24 september 2014

Boys for sale (1981)


Het tragische en schokkende misbruik van kinderen is het onderwerp van deze discussie tussen Dr. Tom Philbott en de voormalig editor van "The Daily Texan", Mark McKinnon, die verschillende artikelen over het onderwerp schreef. Philbott ontdekte dat deze kinderen geregeld fysiek werden misbruikt, gemarteld en vermoord. Veel van de mannen die deelnamen aan deze "praktijken" behoren tot de meest gerespecteerde top laag van de Amerikaanse Overheid en het bedrijfsleven.

De discussie behandelt prominente zaken van seksueel misbruik van jongens en de mogelijke connecties tussen kinderprostitutie en de moord op zwarte kinderen in Atlanta. Het programma is uitgebreid met materiaal uit twee documentaires uit de 1979 "Boys for Sale", geproduceerd voor Channel 11 in Houston en Channel 13 in Atlanta.

Omdat dit tragische en nationale schandaal grotendeels werd genegeerd door de massa media, focust het sluitende gedeelte zich op de media aandacht en hoe de zaken werden behandeld door de politie en justitie. Het programma kijkt nauwgezet naar de jongens zelf: hun achtergrond, hoe ze in "het leven" verzeild raakte, waarom ze daarin bleven en hoe ze zich hieronder voelen. Het programma richt zich ook op de mate van bedreigingen en geweld richting de mensen die actief zijn om de wanpraktijken aan het licht te brengen en het onder de aandacht van het publiek te brengen.

Deze bijna twee uur durende documentaire is gemaakt in 1981 als onderdeel van het programma "Alternative views news magazine".

Hoewel het programma ook hier in z'n geheel, en hier en hier in twee delen op Youtube te zien is, heb ik deze versie zelf online gezet omdat dit volgens mij de langste versie is met de beste kwaliteit. Hier staat mijn bron, voor het geval mijn versie offline wordt gehaald. Hier is de documentaire ook in groot formaat (2GB per deel) te downloaden als mpeg.

Verder ben ik naarstig op zoek naar de twee documentaires uit de 1979 "Boys for Sale", geproduceerd voor Channel 11 in Houston en Channel 13 in Atlanta.
Iemand?





dinsdag 23 september 2014

Conspiracy of silence (1994)


In 1993 trok een Britse filmploeg, onder leiding van Nick Grey en Tim Tate, Naar Omaha, Nebraska in de Verenigde Staten om een documentaire te maken over een vermeend pedofiel netwerk. Gefinancierd door Discovery Channel uit de V.S. zou hun film eerst worden uitgezonden in het Verenigd Koninkrijk en Ierland in het documentaire programma "First Tuesdays", waarna een Amerikaanse uitzending zou volgen. In Omaha ontdekte de film crew een immens netwerk wat door de gehele staat actief was, om kinderen te leveren aan de rijken en het politieke etablissement, om hen te misbruiken en in te zetten voor drugs transporten en chantage.

Een jaar later in 1994 zou de documentaire "Conspiracy of silence" uitgezonden worden in het V.K. maar... Tijdens de laatste fase van het editen trok Discovery Channel zonder verklaring de steun in en vergoede een half miljoen Dollar aan kosten. Tot op de dag van vandaag blijft de documentaire niet uitgezonden.

Een illegale kopie van de ruwe versie van de documentaire lekte uit en doet al sinds jaren mensen de rillingen over het lijf lopen. Zonder er verder meer over te vertellen, voor nu, nodig ik jullie uit de documentaire zelf te bekijken.


maandag 22 september 2014

Zedenangst - Het verhaal van Oude Pekela (1989)

 
Bij de term "Oude Pekela" moet ik direct denken aan de verhalen uit mijn jeugd, over een voor mij onbekend dorp waar massaal kindermisbruik zou plaatsvinden. Meer dan dat... zat er niet in mijn vat van kennis... Een nare smaak is het enige wat de term in me losmaakt, maar concreet erover vertellen kan ik niet. Dus was het tijd om mezelf maar eens te verdiepen in dit stukje geruchtmakende Nederlandse geschiedenis.
 
Toets de plaatsnaam in combinatie met "misbruik" in op je favoriete zoekmachine, en al snel popt een boek op van Benjamin Rossen, Zedenangst - Het verhaal van Oude Pekela. Praktisch omdat het boek in PDF vorm zowel hier als hier in z'n geheel te lezen is, en daar hou ik van!
ISBN10 9026510055
ISBN13 9789026510052
 
De kaft van het boek geeft de volgende beschrijving:
"Zedenangst is de angst voor het verlies van de goede zeden. Het is vaak een latente angst die geactiveerd wordt wanneer men meent afwijkend gedrag te ontdekken. De waarneming en het denken worden vervormd waardoor nuchtere overwegingen niet meer mogelijk zijn. Geruchten en vermoedens verspreiden zich ongecontroleerd, mede als gevolg van de berichtgeving in de media. Het gevolg is massahysterie.
Dit boek is geschreven naar aanleiding van de vermeende ontucht in Oude Pekela met tientallen kinderen. Aan de hand van berichtgeving tijdens de affaire en interviews die achteraf met betrokkenen zijn gehouden, reconstrueert de auteur de golven van zedenangst die ruim een jaar aanhielden. Een heldere analyse van een massapsychologisch verschijnsel.
 
Drs. B. Rossen studeerde aan de University of Western Australia. Hij behaalde aldaar de volgende academische graden: Bachelor of Arts (psychologie), Bachelor of Science (human biology) en een graduate diploma (education). In Nederland studeerde hij af in massapsychologie aan de Faculteit der Politieke en Sociaal-Culturele Wetenschappen van de Universiteit van Amsterdam"

Gezien mijn beperkte kennis van deze zaak vielen mij een aantal zaken op in deze korte omschrijving:
nuchtere overwegingen niet meer mogelijk (...) massahysterie (...) vermeende ontucht 

Is die nare smaak welke de naam Oude Pekela in me losmaakt dan misplaats? Ben ik als kind beïnvloed door de morbide berichten, wat achteraf ongepast blijkt? Ik kan u vertellen dat ik dit boek voor het slapen gaan, zo direct, digitaal ga openslaan. Ik deel dit boek op voorhand met u omdat u het wellicht ook mee wilt nemen voor uw algemene ontwikkeling. Maar voordat ik u vandaag weer ga verlaten nog wat extra's: Een recensie op Bol.com en een aantal artikelen waaruit blijkt dat de scepsis die het boek vertoont best wel eens hetgeen kan zijn wat volledig misplaatst is.

Mocht u meer artikelen, boeken, websites, documentaires of wat dan ook weten, dan heb ik graag dat u dit met me deelt. Alvast dank hiervoor.
 
Voordat ik een aantal gehele artikelen hieronder zal plaatsen, eerst nog een 17 pagina's tellend PDF document van Tjalling Beetstra, een scepticus in de lijn van Rossen. Omdat het slechts een link is, plaats ik het hier prominent bovenaan, zodat dit niet aan uw aandacht ontsnapt. Later nog een artikel van zijn hand. En onderaan een scherpe veroordeling van de scepsis van de hand van Belgisch onderzoeker Pyck, die stelt dat er wel degelijk misbruik in Oude Pekela heeft plaatsgevonden!

Naar aanleiding van de uitspraken van Beetstra morgen en overmorgen (minimaal) nog meer leesvoer en materiaal voor "op de buis", waarvan u stijl achterover zult slaan... Nu Beetstra:
 
Massahysterie in de Verenigde Staten en Nederland.
De affaire rond de McMartin Pre-School en het ontuchtschandaal in Oude Pekela.
----------------

"Rossen studeerde onlangs af in de massapsychologie op de gelijknamige doctoraalscriptie. Hij analyseert het zedenschandaal in Oude Pekela dat de media ruim een jaar in de ban hield. Centraal staat het begrip zedenangst, omschreven als de angst voor een zelden tastbare bedreiging van de bestaanszekerheden. Aan de hand van enerzijds de berichtgeving in de media en interviews met betrokkenen en anderzijds de 'moral panic' theorie van Stanley Cohen stelt hij dat er sprake is geweest van massahysterie. Er is immers, ondanks heropening van het politieonderzoek, nooit enig bewijs geleverd dat tientallen kinderen seksueel misbruikt zouden zijn voor de vervaardiging van kinderpornografie. Rossen spreidt in zijn betoog een zelfde soort morele verontwaardiging ten toon als die hij bewoners van Oude Pekela en onderzoekers verwijt, alleen dit keer gericht op de 'heksenvervolgers' en 'incestspeurders' die elk kontakt tussen kinderen en volwassenen als misbruik bestempelen. Deze toon doet afbreuk aan de objectiviteit van de getrokken conclusies.

(NBD|Biblion recensie, Drs. Joel Staffeleu.) "
 
----------------

"Destijds geloofde niemand dat het kon: het misbruik van vele kinderen op klaarlichte dag 12/11/11
Toen Robert M. bekende dat hij in kinderdagcentrum ‘t Hofnarrretje meer dan tachtig kinderen had misbruikt, was heel Nederland in shock. Hoe anders was dat vijfentwintig jaar geleden. Toen het NOS Journaal, meldde dat in Oude Pekela tientallen kinderen door kinderlokkers zouden zijn meegenomen, werden de betrokkenen al snel voor gek versleten. Zoiets kon gewoon niet waar zijn. In haar deze week verschenen boek gaat Margalith Kleijwegt terug naar Oude Pekela. Wat is de nasleep van de affaire geweest? En hoe kijken zij naar Robert M.?

Hieronder een fragment uit het boek, waarvan het eerste exemplaar overhandigd werd aan burgemeester Eberhard van der Laan. Deze week verschijnt in Vrij Nederland een uitgebreide voorpublicatie en een mediagidsfilter over Aernout Mik, de kunstenaar voor wie de affaire een inspiratiebron is geweest. En hier verloten wij 25 exemplaren van het boek.
 
De Oude Pekela affaire: was er toch een clown?
Door Margalith Kleijwegt

In december 2010 keek ik naar de persconferentie over de aanhouding van Robert M., de man uit Riga die zich als oppas en crèchemedewerker zou hebben vergrepen aan meer dan tachtig kinderen. Ik moest denken aan de ouders die vijfentwintig jaar geleden bij de zaak in Oude Pekela betrokken waren. Hoe zouden zij tegen dit dramatische nieuws in Amsterdam aankijken? Gaf het ze behalve de pijnlijke herkenning ook een triomfantelijk gevoel? Toen werden ze niet geloofd en nu, zoveel jaar later, was overtuigend bewezen dat seksueel misbruik van tientallen kinderen op klaarlichte dag wel degelijk kon gebeuren.

In het voorjaar van 1987 werd Oude Pekela wereldnieuws nadat de politie naar buiten had gebracht dat in het kleine dorp tientallen jonge tot zeer jonge kinderen waren gehoord in verband met een zedenzaak.

Steeds meer kinderen beweerden in de daaropvolgende dagen dat hen iets was overkomen. Ze waren meegenomen naar verschillende panden in en rond Oude Pekela. Sommigen hadden aan onschuldige verkleedspelletjes meegedaan, anderen moesten piemels wassen of eraan likken. De kinderen spraken ook over sadistische spelletjes die op foto en film waren vastgelegd. Het schokkende nieuws ging als een lopend vuurtje rond. De zaak werd niet ingedamd zoals nu waarschijnlijk zou gebeuren, het was een olievlek die zich in hoog tempo verspreidde. Binnen een week liep het aantal aangiften van ontucht op tot tweeënvijftig, en daar bleef het niet bij.

De waarheid over wat er in die maanden precies gebeurde was al snel niet meer te achterhalen. En de zaak is ook nooit opgelost.

Had er een clown door het dorp gelopen? Nee, zei de een. Ja, zei de ander. Weer iemand anders had hem hoogstpersoonlijk bij de visboer zien staan. Vanwege dat beeld van een clown die onschuldige kindertjes meelokt, werd de affaire in Oude Pekela de 'clownsaffaire' genoemd. Bij de Nederlandse bevolking heerste ongeloof en verbijstering over wat er in Oude Pekela gebeurd zou zijn. Het ontbreken van daders leidde in de weken die volgden tot de hypothese van massahysterie. Het getouwtrek begon. De politie kon niets zonder bewijsbare feiten. Professor Mik, een psychiater die na vijf weken werd ingeschakeld, wist als enige deskundige zeker dat wat een deel van de kinderen vertelden waar was.

Een langer fragment verschijnt deze week in Vrij Nederland."
 
----------------

"Interview met Margalith Kleijwegt 12/11/11

Margalith Kleijwegt ging terug naar Oude Pekela, waar zij 25 jaar geleden onderzoek deed naar de 'clownsaffaire', een zedenzaak met tientallen kinderen.'Huilende kinderen, doodongelukkige ouders. Hadden zij maar capabele mensen gehad die voor hun zaak stonden.'    
 
Er is iets vreselijk gebeurd, zei haar zoon december vorig jaar. Margalith Kleijwegt (1951), redacteur van Vrij Nederland, deed de televisie aan en zag drie mannen achter een tafel. Serieus, kordaat. In het midden burgermeester Eberhard van der Laan van Amsterdam. Robert M. , een oppas uit Riga, had vele kinderen van crèche 't Hofnarretje seksueel misbruikt, vertelde hij. Op klaarlichte dag. Zie je wel, dacht Kleijwegt, het bestaat dus wel. Maar 25 jaar geleden werden ouders in Oude Pekela voor hysterische idioten uitgemaakt.

Dagenlang verbleef ze voorjaar 1987 in de vroegere veenkolonie om met alle betrokkenen te praten over de eerste grote zedenzaak waarmee Nederland te maken kreeg. Ze schreef er een bijlage over voor Vrij Nederland. Tientallen jonge tot zeer jonge kinderen zouden zijn misbruikt. Het begon met een angstig jongetje dat in bed plaste en zijn ouders vertelde dat iemand iets in zijn billen had gestoken. Zijn ouders zagen bloed bij zijn anus en gingen naar de politie.

In de dagen daarna vertelden steeds meer kinderen dat ze waren meegenomen, aan verkleedspelletjes hadden meegedaan, aan piemels of borsten hadden moeten likken. Een clown zou een hoofdrol spelen als kinderlokker. De affaire breidde zich als een olievlek uit en ineens stond de hele wereld op de stoep van het dorp. Niemand was daarop voorbereid. De onzekerheid bij de ouders was groot.

De zaak rond Robert M. is voor Kleijwegt de directe aanleiding terug te gaan naar Oude Pekela. Het oogt nog even idyllisch, maar net als toen bedriegt de schijn. De pijn en frustratie zijn nooit gestopt. De kinderen van toen praten er niet meer over, waren vermoedelijk nog te klein om zich alles te herinneren. De ouders doen er liever het zwijgen toe. Kleijwegts rondgang, beschreven in haar boekje Terug naar Oude Pekela, toont slachtoffers, opvallend vaak zijn zij de hoofdrolspelers van toen.

Kleijwegt: 'Toen ik besloot terug te gaan, realiseerde ik me dat ik niet moest proberen de zaak op te lossen, hoe onbedwingbaar die hoop in het begin ook was. Maar het was niet reëel. Ook als mensen na 25 jaar besluiten wel te praten, weet je nog niet zeker of ze nu wel de waarheid vertellen. Bovendien was ik erg onder de indruk van het feit dat de impact van het gebeurde ook na al die jaren nog zo groot was.'

Kleijwegt voerde destijds gesprekken met 21 ouderparen. Sommigen zocht ze weer op, zoals Aly en Hennie Hemmes. Aardig, gastvrij, nog steeds even nuchter als toen. Nu zijn ze oma en opa. Hennie is in de politiek gegaan en werd wethouder voor de SP. Hun twee jongens zijn volwassen mannen. Ze praten niet met anderen over wat hen is overkomen. Toen wilde Hennie maar één ding: gerechtigheid. Dat er nooit een dader werd gepakt, heeft hij leren accepteren. Maar dat hij niet werd begrepen, dat heeft het meest en het langst pijn gedaan.

Kleijwegt: 'Hadden zij maar mensen gehad die voor hun zaak stonden. Capabele mensen, zoals je die nu in Amsterdam ziet. Het is belangrijk dat de ouders kalm blijven, maar dat deden ze niet. Niemand hielp ze, niemand nam de leiding. De burgemeester had geen idee, de politie had geen idee, de hoofdofficier van justitie niet. Niemand wist raad met de situatie, waardoor de zaak volledig kon ontsporen.

'Bij 't Hofnarretje hield de gemeente er nog even rekening mee dat er sprake kon zijn van fantasie, daar hadden ze een scenario voor. In Oude Pekela was er helemaal niets. Ik ben met huisartsen op pad geweest naar gezinnen. Ik heb zelf gezien hoe ze eraan toe waren. Huilende kinderen, doodongelukkige ouders. Vreselijke dingen. Heel veel verdriet. Ik weet niet of het klopt dat er kinderen zijn misbruikt, maar ik heb nooit het gevoel gehad dat ik met hysterici te maken had. Nooit. En nog altijd kan ik geïrriteerd raken als buitenstaanders zeggen: ah, die stomme clownsaffaire. Onzin! Het is niet waar, het is onrechtvaardig tegenover die ouders. Dat vind ik nog. '

Er was een populair artsenechtpaar: Fred en Ietje Jonker. De twee trokken de affaire naar zich toe en gaandeweg radicaliseerden ze. 'Ze dempten niet en dat had wel gemoeten. Je moet afstand bewaren. Je moet dimmen, mensen bij de lurven durven pakken en zeggen: nu rustig jij', zegt Kleijwegt. De twee raakten vervreemd van de andere huisartsen, ze publiceerden hun bevindingen en dat alles zette kwaad bloed in het dorp. Ze verhuisden naar Groningen vanwege de studie van hun kinderen. Later pleegde Fred Jonker zelfmoord. De opkomst bij de begrafenis was enorm. Kleijwegt: 'Ik schrok me te pletter toen ik het hoorde. Ik zag dat ze accelereerden, maar iemand met vijf prachtige kinderen die zich van het leven berooft. Het kan zijn dat hij moeilijk leefde. Die hele affaire zal hem niet hebben geholpen. Het ligt allemaal heel gevoelig.'

De burgemeester van toen leeft teruggetrokken, geeft nooit thuis en wil niet meer aan de zaak worden herinnerd. Bij de politie wijten ze de fouten van destijds aan de Rijkspolitie waaronder Oude Pekela viel, niet bepaald keurtroepen. Hoofdofficier van Justitie Hans Blok zocht destijds zijn toevlucht tot een psychiater om de boel te ontzenuwen. Hij vond hem in de persoon van Gerrit Mik, een gepensioneerde psychiater met een grote staat van dienst. Hij is misschien wel het grootste slachtoffer van Oude Pekela, suggereert Kleijwegt. Hij is er dood aan gegaan, zeggen zijn kinderen letterlijk.

Mik moest opereren in een vreemd krachtenveld. Nederland van 1987 en 2011 liggen hemelsbreed uiteen wat betreft pedofilie. De pedofiel van nu is een paria, toen werd er een lans voor hem gebroken. Mik was zelf enige tijd Kamerlid voor D66 en Den Haag debatteerde toen over het toestaan van seks van volwassenen met 12-jarigen. Allemaal weg van het moralisme en de bedomptheid.

Mik ontzenuwde Oude Pekela niet, zoals sommigen hadden gehoopt. Hij bevestigde dat er wel degelijk iets was gebeurd, ook al bracht hij het aantal misbruikte kinderen terug tot aanzienlijk kleinere proporties. Kleijwegt: 'De ouders hadden steun nodig en dat begreep hij en die gaf hij. Hij wilde dat ze verder gingen met hun leven.'

Mik nam afstand van pogingen seks met minderjarigen normaal te vinden. Na een interview in de Volkskrant viel de hele wereld over hem heen. De PvdA'er Hein Roethof maakte hem uit voor moraalridder. Roethof deed zijn uitspraak op de eerste lustrumviering van de pedofielenverening Martijn. 'Dat zou nu ondenkbaar zijn, ondenkbaar. Er zijn vreselijke artikelen over Mik geschreven. Iedereen heeft hem de grond in getrapt en niet zo'n beetje ook. Hij vocht niet terug. Hij bleef in de zaak hangen, wilde zijn gelijk halen.'

Iedereen heeft geleerd van Oude Pekela, denkt Kleijwegt. 'Het allerbelangrijkste is dat je mensen serieus neemt, dat je hun kwetsuren, hun angsten en twijfels ziet. Waarom er toen zo hard is geschreeuwd, ik weet het niet. Gevoelens die te maken hebben met veiligheid en seks met kinderen, die gaan zo diep, die appelleren aan eigen angsten. Waarom zou er anders zo giftig, zo haatdragend en zo meedogenloos zijn gereageerd als toen gebeurde? Oude Pekela werd weggezet als bedompt. De bewoners voelden zich belachelijk gemaakt. '

Oude Pekela kreeg nooit een dader, zoals Robert M. Er zijn nooit foto's of films opgedoken. Kleijwegt noemt de afhandeling van de Amsterdamse zedenzaak tot nog toe een schoolvoorbeeld van hoe het moet, inclusief de terughoudendheid van de pers. Toen ging Der Spiegel met de geldbuidel rond voor foto's, nu wordt er niet gewroet in persoonlijke gegevens en laten journalisten soms beschrijvingen van schanddaden bewust achterwege. Kleijwegt: 'Er heerst een serene rust onder de journalisten, merkte ik laatst op de rechtbank. Maar is het je plicht als journalist om rekening te houden met de ouders? Gedeeltelijk wel, maar wat er is gebeurd, is shit maar het is niet de schuld van de pers, dat is de schuld van Robert M.'

Margalith Kleijwegt: Terug naar Oude Pekela.
Balans; 77 pagina's; € 6,95.

ISBN 978 94 600 3376 6 ."
 
----------------

"Hype en hysterie in Oude Pekela

Gepubliceerd in NRC Handelsblad op 15 november.

Vorige week verscheen het boekje ‘Terug naar Oude Pekela’ van Vrij Nederland journaliste Margalith Kleijwegt. Naar aanleiding van de Amsterdamse zedenzaak besloot ze opnieuw onderzoek te doen in het dorp waar ze bijna 25 jaar geleden verslag deed van de Oude Pekela affaire, waarbij vele tientallen kinderen door als clowns verklede kinderlokkers zouden zijn misbruikt. In diverse interviews vertelde ze vorige week wat ze dacht toen ze eind vorig jaar de beelden op tv zag van de zaak Robert M.: ‘Zie je wel, het kan wél.’ Het bestaat dus wel, grootschalig misbruik, maar ‘de ouders van Oude Pekela werden in die tijd meteen voor hysterische idioten uitgemaakt.’ Hoewel ze niet met nieuw bewijsmateriaal komt, is ze er nog steeds van overtuigd dat er in Oude Pekela wel degelijk op grote schaal seksueel misbruik heeft plaatsgevonden, alleen dan ‘niet met tachtig kinderen, misschien met twintig, al heeft de Amsterdamse zedenzaak duidelijk gemaakt dat alles kan.’

De zaak Robert M. bewijst inderdaad dat het kan, maar dat zegt natuurlijk helemaal niets over Oude Pekela in 1987. Het grote verschil is natuurlijk dat er in Oude Pekela geen spoor van bewijs is gevonden voor enige vorm van seksueel misbruik door onbekende daders, ondanks langdurig recherche onderzoek en honderden getuigenverhoren. Vast staat dat het klein begon met één onbewezen melding van ontucht. Het misbruik nam vervolgens mythische proporties aan met bijna honderd slachtoffertjes. Ze zouden zijn ontvoerd door de beruchte clowns die kinderen zouden misbruiken voor de porno-industrie. De verhalen werden steeds extremer. Op het laatst was er zelfs sprake van satanische rituelen.

Door het recherchewerk, de informatiebijeenkomsten, het onderzoek (op eigen houtje) van het artsenechtpaar Jonker, de opgewonden verhalen in de media en de bezorgde ouders die hun kinderen ondervroegen, gingen steeds gruwelijker verhalen rondzingen. Steeds meer kinderen raakten ervan overtuigd dat ‘ze ook mee waren geweest’, zoals dat werd genoemd. Deze verhalen waren zo hardnekkig dat zelfs psychiater Gerrit Mik die tientallen kinderen uitgebreid ondervroeg er zelf in ging geloven.

Ook Margalith Kleijwegt behoorde tot de gelovigen, getuige de uitgebreide reportage van 13 februari 1988 in Vrij Nederland onder de kop ‘Het verhaal van Oude Pekela is internationaal. Zodra de ontkenningsmolen gaat draaien, zijn kinderen de dupe.’ In dit stuk wordt Oude Pekela in verband gebracht met Amerikaanse voorbeelden van ritueel misbruik in kinderdagverblijven. ‘Dat de kinderen de meest merkwaardige spelletjes hebben moeten spelen, daar is iedereen het wel over eens.’ Kleijwegt is nog steeds een gelovige. Ze misbruikt de zaak Robert M om alsnog erkenning te krijgen voor ‘Oude Pekela’.

Het wordt absurder als Kleijwegt beweert dat de ouders van Oude Pekela indertijd werden weggehoond met hun misbruikverhalen, omdat in die tijd pedofielen nog als ‘kindervriend’ werden gezien, zogenaamd een uitvloeisel van de seksuele revolutie.

 In de eerste plaats is het helemaal niet zo dat de hele zaak meteen werd weggezet als massahysterie: maandenlang brachten de media schokkende verhalen en verkeerde Nederland in de veronderstelling dat er op grote schaal kinderen waren ontvoerd en misbruikt. Dat de zaak lange tijd uiterst serieus werd genomen blijkt bijvoorbeeld uit het bezoek van de minister van Justitie Korthals Altes aan Oude Pekela negen maanden later, live uitgezonden door het NOS Journaal. En uit het feit dat het onderzoek pas in oktober 1988 definitief werd stopgezet.

In de tweede plaats was er in die tijd helemaal geen sprake van een soort welwillende houding tegenover pedofilie. Integendeel, na vrouwenmishandeling, ongewenste intimiteiten en verkrachting in de jaren zeventig slaagde de vrouwenbeweging er begin jaren tachtig in om ook seksueel misbruik van kinderen, een groot taboe onderwerp, op de agenda te zetten. Het gevolg was een niet aflatende stroom publicaties, artikelen, reportages en talkshows waarin de ervaringen van slachtoffers uitgebreid aan bod kwamen. Seksueel misbruik van kinderen leek door al die aandacht plots voor te komen op onverwacht grote schaal. Er was dan ook eerder sprake van een groeiende verontrusting over dit enorme probleem dan van een lankmoedige houding tegenover de daders.

Dát was het maatschappelijk klimaat waarin de Oude Pekela affaire kon ontstaan, kort daarna (in 1988) gevolgd door de bekende Bolderkaraffaire. Hierbij werden negen kinderen van een kinderdagverblijf ten onrechte uit huis werden geplaatst, omdat orthopedagogen, gebruikmakend van de nieuwe ‘poppenmethode’, overal ‘signalen’ van seksueel misbruik zagen. Het is geen toeval dat zich in de jaren tachtig niet alleen in Nederland, maar ook in Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten tientallen vergelijkbare affaires voordeden. Ze liepen op niets uit, behalve een hoop ellende voor de betrokkenen. Altijd werden de verhalen extremer en gruwelijke met satanische sekten en ritueel misbruik. Dat die verhalen nog steeds de wereld niet uit zijn bewees Spits vorige week met een verhaal over satanisch seksueel misbruik in Nederland groot op de voorpagina.

Kortom, de jaren tachtig waren eerder de jaren van een tamelijk overspannen dreigingsbeeld rond seksueel misbruik dan een tijdperk waarin de pedofiel als de grote kindervriend werd gezien zoals Kleijwegt beweert in haar boek. Ook priester Antoine Bodar beriep zich begin dit jaar op die vermeende pedo-vriendelijke moraal om het misbruik in de kerk te relativeren, maar het blijft geschiedvervalsing. Oude Pekela heeft dan ook niet, zoals Kleijwegt beweert, geleid tot een omslag in het denken over pedofilie, maar mede onder invloed van de Bolderkaraffaire juist tot een kritischer houding tegenover beschuldigingen van seksueel misbruik.

Het verhaal van de kinderlokkende clowns blijft overigens internationaal telkens weer opnieuw opduiken en is in de wetenschappelijke literatuur over Urban Legends geboekstaafd als ‘The Phantom Clowns’.

Zes jaar voor Oude Pekela doken de clowns al op in Chicago en vervolgens nog in tal van andere Amerikaanse steden. Zie dit overzicht En ook de laatste jaren duikt deze urban legend weer op.

In mijn proefschrift Mediahype (2004) gaat Hoofdstuk 4 over seksueel misbruik en de media in de jaren tachtig en negentig.

Tjalling Beetstra is in 2009 in Maastricht gepromoveerd op een onderzoek naar satanisch ritueel misbruik in de VS en in Nederland. Dit is zijn website. "
 
----------------
 
'Zedenzaak Oude Pekela was géén massahysterie'
 
23/09/95, 00:00
   
Van onze correspondent BRUSSEL
In Oude Pekela zijn, tegen het einde van de jaren tachtig, wel degelijk kinderen seksueel misbruikt. Het is onzin de affaire, die destijds voor grote opschudding in binnen- en buitenland zorgde, af te doen als 'massahysterie'.
Tot die conclusie komt de Belgische hoogleraar Karel Pyck in een rapport, dat hij binnenkort naar minister Winnie Sorgdrager (justitie) wil sturen.

Vijf jaar lang heef Pyck, hoogleraar kinder-en jeugdpsychiatrie aan de Leuvense universiteit, onderzoek gedaan naar 'Oude Pekela'. Hij vindt dat de bevolking van het Groningse dorp “veel onrecht is aangedaan.” Ook justitie en politie in Groningen zijn ten onrechte scherp bekritiseerd. “Ze hebben goed werk gedaan,” zegt Pyck.

De zaak kwam in mei 1987 aan het rollen toen twee ouderparen bij de rijkspolitie in Oude Pekela een klacht indienden tegen onbekenden, wegens seksueel misbruik van twee kinderen. Een kleine maand later gaf de politie een bericht uit, waarin sprake was van maar liefst 50 zeer jonge slachtoffers en van kinderlokkers die als clowns verkleed waren. 'Oude Pekela' werd wereldnieuws.

Geen bewijs

Nadat er bijna honderd kinderen waren ondervraagd, stelde de hoofdofficier van justitie veel later, in 1988, vast dat “48 kinderen duidelijk spreken over seksuele handelingen die zij moesten ondergaan en/of moesten verrichten bij zichzelf of bij volwassenen.” Er was echter geen bewijsmateriaal, en er verscheen nooit iemand in de beklaagdenbank.

Prof. Pyck, die met betrokken functionarissen sprak en geluidsbanden van gesprekken met de kinderen beluisterde, zegt dat “het verhaal van politie en justitie van het begin tot het einde klopt.” Daarentegen is er “geen enkel bewijs” voor de stelling dat het zedenschandaal een product is geweest van massahysterie, dat het in werkelijkheid nooit zou hebben plaatsgevonden.

“De volledige waarheid over wat er destijds met de kinderen in Oude Pekela is gebeurd, kan met wat we nu weten niet meer worden achterhaald,” stelt Pyck deze week echter vast in het Nederlandse Tijdschrift voor criminologie. Het artikel is een beknopte versie van het onderzoek dat Pyck aan minister Sorgdrager zal aanbieden.

Pyck veegt de vloer aan met de Australische auteur Benjamin Rossen, die 'Oude Pekela' herleidt tot twee jongetjes die 'vieze spelletjes' speelden. De rest zou massahysterie zijn, of zoals het in de titel van Rossen's boek heet, 'zedenangst'.

Pyck beticht Rossen van vooringenomenheid, een zeer selectief gebruik van de beschikbare bronnen en het aanhalen van anonieme zegslieden. Pyck, gevraagd naar het 'waarom' van zijn onderzoek: “Ik vond het verbazingwekkend dat de versie van een onbekende Australische student door de publieke opinie vrij algemeen als de juiste werd aanvaard. Er werd niet of nauwelijks geluisterd naar de Nederlandse kinderpsychiater Gerrit Mik, die na uitgebreid onderzoek tot de conclusies kwam dat er wel degelijk sprake was van seksueel misbruik.”

Verklaring

Pyck heeft daar nu wel een verklaring voor: “De zaak was met zoveel emoties beladen, dat de Nederlandse bevolking een duidelijk antwoord wilde. Het antwoord van politie en justitie was helaas niet duidelijk, omdat er bewijzen noch verdachten waren. Daarentegen was 'massahysterie' wel een helder, acceptabel antwoord. Veel Nederlanders zullen hebben gedacht: Ach, het is een primitief volkje, daar in het noorden. We nemen die lui niet serieus.”

“Door die houding is het taboe op seksueel misbruik van kinderen weer een beetje groter geworden. En dat is niet in het belang van kinderen die nù worden mishandeld.”

De Leuvense hoogleraar beschouwt zijn onderzoek ook als een soort eerbetoon aan wijlen collega Mik, die wèl geloof hechtte aan de afschuwelijke verhalen van de kinderen in Oude Pekela.

In zijn rapport citeert Pyck met instemming deze krant, die de Amsterdamse kinderpyschiater als 'kop van Jut' betitelde. Maar Pyck laakt ook de Nederlandse media, die al te gemakkelijk aan de haal gingen met het begrip massahysterie. Als dat maar vaak genoeg wordt herhaald, gaat het uiteindelijk door voor 'de waarheid.'

Een gevaarlijke ontwikkeling, meent Pyck, temeer omdat het “bij vragen over mogelijk seksueel misbruik bij (jonge) kinderen altijd moeilijk is de volledige waarheid te achterhalen.”

Ook Pyck sluit niet uit bij “werkelijk gebeurde gevallen van kindermishandeling sommige kinderen hun verhalen overdreven hebben en fantasie-elementen hebben ingebouwd.”

zaterdag 20 september 2014

Op goede grond - De aanpak van seksueel geweld tegen kinderen


Rapport van de Nationaal Rapporteur over de aanpak van seksueel geweld tegen kinderen in Nederland. Uit het rapport blijkt onder meer dat de drempels voor slachtoffers om uit te komen voor het seksueel geweld, het te melden bij instanties en aangifte te doen bij de politie, te hoog zijn.

Nationaal Rapporteur. Op goede grond. De aanpak van seksueel geweld tegen kinderen. 2014Rapport | 27-05-2014 | pdf-document, 2.37 MB 

Nationaal Rapporteur. Factsheet Op goede grond. De aanpak van seksueel geweld tegen kinderen. 2014Rapport | 27-05-2014 | pdf-document, 1.93 MB

Bron

vrijdag 29 augustus 2014

MH17 - Onderzoek van The Corbett Report


Om het onderwerp niet zo maar in de vergetelheid te laten raken, en omdat James Corbett weer eens een puik staaltje werk heeft afgeleverd, blazen we dit blog maar weer eens nieuw leven in. Dus terug van weggeweest... MH17, here we go!


donderdag 12 juni 2014

Petitie: Laat Jasper Steringa NU vrij!


Teken nu HIER de petitie!

Geachte Nederlandse politici:

Laat Jasper Steringa NU vrij!

En start een grootschalig openbaar onderzoek.

Het is gebleken dat Japer Steringa de moord op Marianna Vaatstra in 1999 onmogelijk gepleegd kan hebben, en derhalve onschuldig vastzit met een opgelegde straf van 18 jaar. Er is een bekentenis/kluisverklaring van een direct betrokkene dat Ali Hassan de de moord heeft gepleegd. Dit wordt ondersteund door o.a. 2 andere kluisverklaringen van indirect betrokkenen.

Dit is vanaf dag 1 na de moord bekend bij politie, justitie en andere overheidsfunctionarissen.

De vrijlating van Jasper Steringa en een grootschalig openbaar onderzoek naar deze grootschalige en langdurige doofpot is het minimale wat nodig is om het mogelijke vertrouwen van de burger in de Nederlandse rechtsstaat te herstellen.

Teken nu HIER de petitie!

Meer informatie:
http://www.hetverbodendagboek.nl/
http://rechtiskrom.wordpress.com/
http://jaspersteringa.blogspot.nl/

zaterdag 10 mei 2014

Dankbaar voor het oplossen van de moord op Marianne Vaatstra? Deel 2

Maxima debetur puero reverentia
 
Het grootste respect zijn wij verschuldigd aan een kind

 
Op 09 mei 2014 was het Jan Tabak hotel in Bussum het toneel van de boek presentatie van "Het verboden dagboek van Maaike Vaatstra - De schokkende onthullingen over de werkelijke daders van de moord op Marianne Vaatstra". Wat een top avond was het! Een uiterst morbide onderwerp, maar een geweldige sfeer in de ruimte!  En mocht ik mogelijk nog latente twijfel hebben gehad, dan is die verdwenen als sneeuw voor de zon. Dit wil ik een geweldige prestatie noemen! Want als je de implicaties van het boek bekijkt, het OM is bewezen corrupt tot op het bot, dan zou je verwachten dat ook mij cognitieve dissonantie parten zou spelen. Maar niets is minder waar. Het is onmogelijk de inhoud van het boek tot je te nemen en deze homerun te ontkennen. Dit is wat je noemt "game - set - match"!
 
Geïnteresseerden in het boek kunnen een exemplaar bestellen via deze link. Boekentip pur sang!
 
Vernietigende video's
Hoe het politie, justitie en het Openbaar Ministerie bizarre bokkensprongen hebben gemaakt om de focus weg te leiden van de werkelijke daders, dat het ik geprobeerd te illustreren met het onmogelijke fietsverhaal en het wegsluizen van de daders in mijn artikel van gister: "Dankbaar voor het oplossen van de moord op Marianne Vaatstra? Deel 1". Liegen, manipuleren en brutaal bedreigen werden door de overheid afgewisseld met stomweg zwijgen over essentiële elementen uit de zaak Vaatstra. Dit bedrog is zelfs vastgelegd op video. En niet eenmaal, maar bij herhaling! De nieuwste in de reeks video's is dodelijk voor cold case rechercheurs Adema en Vos. Maar laten we beginnen stap voor stap een aantal eerdere video's de spotlight gunnen.
 
 
Eénvandaag
Henk Mous, Officier van Justitie, in een drieluik over de Vaatstra zaak van Eénvandaag, was jarenlang het ultieme voorbeeld van de leugens van het OM. In de uitzending probeert Mous krampachtig het fabeltje van de juiste uitgesloten Ali H. overeind te houden. Maar hij valt finaal door de mand. Hij staat er overduidelijk, maar met stalen gezicht, zo glashard te liegen dat zelfs de voice-over de kijker vraagt:
 
"Snapt u het nog?"
 
Het gehele drieluik en de teksten uit de uitzendingen volledig uitgeschreven kunt u vinden in het artikel "Zat Eénvandag in 2010 toch goed in de Marianne Vaatstra-zaak?". Ook dit fragment kwam uiteraard tijdens de boek presentatie aan bod. Hoongelach viel Mous ten deel. Maar beseffende dat Henk Mous de stem van het OM is, een organisatie betaald door de burger en ons zo beduveld, was het eigenlijk pijnlijk om waar te nemen. En schandalig dat deze leugen nooit eerder harder is uitgespeeld door om het even welke partij daar de mogelijkheid toe had.
 
JDTV
Ruim een maand na de uitzendingen van Eénvandaag hadden Wim Dankbaar, Micha Kat en Gerrit Veldman een gesprek met de eerder genoemde cold case rechercheurs Adema en Vos. Men wilde de blauwe petten informatie overhandigen welke kon bijdragen aan het oplossen van de moord op Marianne Vaatstra. Dit gesprek is vastgelegd op beeld en geluid door JDTV.
 
Eerlijk gezegd heb ik, in het begin dat ik me in de Vaatstra zaak begon te verdiepen, deze video reeds eerder bekeken. Maar met de kennis van nu overtreft deze video mogelijk zelfs gevoelsmatig de uitglijder van Mous. Hij deed in ieder geval nog zijn best. Maar de twee bromsnorren winden er geen doekjes om in het volgende filmpje. Voordat er inhoudelijk in gegaan kan worden op de onderwerpen die Kat en Dankbaar aan willen dragen, wordt alles pertinent afgeschoten als "niet interessant". De arrogantie waarmee dit gebeurt is werkelijk om te kotsen!
 
Tenenkrommend is het te kijken naar de dovenmansoren van het cold case team. De onopgeloste gruwelijke moord op het onschuldige kind Marianne Vaatstra hield het land al ruim 10 jaar bezig, dus een oplossing van de moord "zou mooi wezen", om in cold case team woorden te spreken. Maar de rechercheurs vervallen direct in het ridiculiseren van de boodschap wanneer bij aanvang van het gesprek de pijlen op het AZC worden gericht. De ene drogreden volgt de andere op om uiteindelijk te zeggen dat ze "niet willen samen werken met stakkers als jullie". Argumentum ad hominem iemand?
 
Voor diegenen met een sterk schild tegen frustratie, hier de video zelf:
 


Hans Maurits
Recentelijk werd J. Hans Mauritz een uur lang geïnterviewd door Micha Kat, wat online werd geplaats in 3 delen. Hier deel 1, deel 2 en deel 3. In het licht van de Vaatstra zaak en het boek dat gister is verschenen is dat derde en laatste deel erg interessant. Zo spreekt hij onder andere over 3 verklaringen die zijn gedaan bij de notaris, waarvan er 1 is van een persoon die direct bij de moord betrokken was, de andere 2 waren er indirect bij betrokken. Laat dat maar even op u inwerken...

Zo rond de 4 minuten in het filmpje spreekt Mauritz over een tot nu toe voor de buitenwereld onbekende video. Er is volgens Hans geen twijfel mogelijk dat hieruit blijkt dat het OM op de hoogte was van de werkelijke daders, maar dit nooit het daglicht mocht bereiken. Deze video zal ter beschikking worden gesteld aan een van de media. Eerlijk gezegd reken ik erop dat dit Eénvandaag wordt, want die hebben nog wel iets recht te zetten...

Maar de bezoekers van de boek presentatie hadden de primeur. Met dank aan Gerrit de boer, particulier rechercheur die ook al werd besproken in deel 1 van deze reeks. De aanwezigen hebben het met eigen ogen kunnen aanschouwen, maar de rest van de wereld moet nog even geduld hebben. Ware het niet dat Micha Kat op zijn klokkenluideronline website een groot citaat uit het fysieke boek heeft geplaatst. Dit heeft betrekking op deze specifieke video en beschrijft wat er te zien is.
Als afsluiter in de rubriek ‘Graniethard bewijs’ dan nog het meest sprekende en – letterlijk – meest beeldende bewijs van het bedrog van Justitie. Fasten your seatbelts. Al in 2001 belt een gedetineerde asielzoeker in de Penitentiaire Inrichting ‘De Schie’ in Rotterdam met zijn advocaat. Hij heeft hem nodig. Of hij even langs wil komen. Rachid is de naam en hij weet wie de moord op Marianne Vaatstra heeft gepleegd. In ruil voor zijn verklaring wil hij een verblijfsvergunning. Linke soep dus want hoe betrouwbaar is het wat deze man heeft te melden? Peter R. de Vries heeft hij ook al benaderd maar die geeft geen sjoege. In 2007 probeert Rachid het nog een keer. Nu benadert hij het OM zelf en als backup een privé-detective in Leeuwarden. De advocaat overlegt met het RBT. Die zijn wel bereid om naar Rotterdam af te reizen zeker nu hen verteld is wat Rachid wil verklaren. Adema en Vos draaien hun hand niet om voor het volgende klusje. En, mocht het allemaal wel kloppen wat de man te vertellen heeft dan moet het natuurlijk wel even ‘stuk gemaakt’ worden, een specialiteit van Pink Panter’s magistrale duo Dreyfus en Clouseau. Men pakt het hoog op in Leeuwarden. De OvJ komt mee. Het gezelschap wurmt zich in een spreekkamer en Rachid en zijn advocaat zijn in aantocht. Het verhoor wordt opgenomen. Met beeld en geluid. Voorafgaand aan het gesprek staan Adema, Vos en de OvJ nog wat te leuteren. Ze strekken nog even de benen na een lange autorit. “Staat de camera al aan”, vraagt een van de briljante rechercheurs. “Nee”, is het antwoord maar achteraf zou blijken dat dat wel het geval was. Adema vraagt terwijl hij de beweging maakt van een schaar aan de OvJ: “Als ie met het juiste verhaal komt, kunnen we dan knippen”. De OvJ antwoord “Ja” . Het staat op band. Beeld en geluid. Arrogante en zelfverzekerde mensen worden doorgaans nonchalant. Zo ook hier. Is het normaliter zo dat de advocaat een kopie van de tape nagezonden krijgt, nu vraagt hij meteen om een exemplaar omdat “hij morgen met vakantie gaat”. Niet wetende wat er aan het begin toch is opgenomen wordt de tape één-op-één gekopiëerd, daar waar een dergelijke opname meestal nog even wordt nagelopen of gescreend, en meegegeven. Als de advocaat later de DVD nog eens wil zien valt zijn kunstgebit uit zijn mond bij het zien van de eerste twee minuten. Een kopie van de DVD ligt in een kluis bij een privé-detective in Leeuwarden, die heeft toegezegd dat bij verschijning van dit boek alle media welkom zijn om de beelden te bekijken. No further questions your honor. Justitie wist al in 2007 hoe de vork in de steel zat. Of beter gezegd, al op 1 mei 1999. Maar op deze beelden uit 2007 laten ze dat ook werkelijk zien. Wettig en overtuigend bewezen, noemen we dat maar even.
Nu ik inmiddels de verklaringen van de 3 getuigen heb gelezen en het filmpje met eigen ogen heb gezien kan ik het bijna niet bevatten. Dit zijn praktijken uit een film of een derderangs bananenrepubliek, zo rot had ik het niet hier in eigen land verwacht... Maar het is wat het is...

Dankbaar voor het oplossen van de moord op Marianne Vaatstra?
Om aanwezig te mogen zijn geweest bij de presentatie van deze snoeiharde KO-punch ben ik Dankbaar. Wie zullen er nog meer Dankbaar zijn voor het oplossen van de moord op Marianne Vaatstra?

Later deze week volgt deel 3 in deze reeks artikelen. Daarin zal ingegaan worden op Jasper S, advocaat Jan Vlug en de rol van de media. Zo'n media moment is voor mij de reden geweest om me überhaupt te gaan verdiepen in Wim Dankbaar en Marianne Vaatstra. Het is een moment waarop ik mijn kin van de grond moest rapen. Peter R. de Vries was te gaast bij De Wereld Draait Door en kwam iets bespreken over de Vaatstra zaak. Maar in plaats van inhoudelijk in te gaan op het aankomende boek van Dankbaar, brandde hij hem op nationale tv helemaal af. Volledig afgemaakt, met de grond gelijk gemaakt. Pure karaktermoord. Dit vond ik wel zó nors, dat ik me afvroeg wat die man (Wim Dankbaar) dan wel niet gezegd moet hebben dat PRdV deze karaktermoord legitiem acht?! Ik vond het zo absurd dat ik in ieder geval enige tijd of energie in het verhaal van Dankbaar wilde steken.

Wanneer ik iemand een ander op de persoon aanvalt in plaats van inhoud, dan is dat een drogreden. En wanneer ik dat bemerk dan wordt ik even geprikkeld daar een rood vlaggetje bij te planten. Maar dit gesprek van PRdV bij DWDD daar kwam het signaal aan de lopende band. Het lag er zo dik bovenop dat echt al mijn alarmbellen gingen rinkelen. Toen ik de term "complotdenker" hoorde was ik "om". En hierdoor ben ik gaan zoeken en heb ik vrij direct het boek gekocht. Wat dat betreft zou ik PRdV eigenlijk moeten bedanken, want zonder zijn absurde optreden op tv had ik het boek niet gekocht, had ik me niet in de zaak verdiept en zou ik nooit bij de boek presentatie geweest.

Alle lof daarvoor!

Maar als voorproefje op het mediacircus wat in deel 3 aan de orde komt, PRdV bij DWDD. Oordeelt u zelf:


Tijdens de presentatie werd bekend dat ook Peter R. de Vries reeds vanaf 2007 in bezit is van de explosieve beelden van Adema en Vos in het gesprek met Rachid! Laat dat ook maar even op u inwerken... En ook vandaag haalde hij uit naar het nieuw verschenen boek in de Leeuwarder Courant. Ik kan niet bevatten dat iemand van oprechte onderzoeksjournalistiek kan vervallen tot vazal roeptoeter van het OM. Wat is er gebeurd dat die omslag kwam? Was het een zak geld? Ik kan het me niet voorstellen. Ben je zelf chantabel? Of hebben "ze" je op een andere manier bij je spreekwoordelijke ballen? Zeg het maar...

Het heeft er in ieder geval niet de schijn van dat je Dankbaar bent voor het oplossen van de moord op Marianne Vaatstra.

Het boek
Goed, ik kocht dus een boek. Het was/is mogelijk om handtekeningen van de auteurs en een eigen tekst op pagina 7 van het boek te laten zetten. En om eerlijk te zijn was mijn citaat een beetje een gokje. Maar achteraf gezien blijkt het spijtig genoeg waarheid als een koe.

 “Truth is stranger than fiction, but it is because Fiction is obliged to stick to possibilities; Truth isn't.”
- Mark Twain -

Het citaat waarmee ik dit artikel begin is ook zo'n tekst, welke tijdens de presentatie werd voorgelezen. Ik kreeg er kippenvel van.

"Maxima debetur puero reverentia."

Het grootste respect zijn wij verschuldigd aan een kind. Dit geldt ook voor Marianne!

Het verboden dagboek van Maaike Vaatstra.

Nogmaals dank voor de uitnodiging naar deze bijzondere boekpresentatie te komen. Win en Hans, ik wens jullie alle succes!

vrijdag 9 mei 2014

Dankbaar voor het oplossen van de moord op Marianne Vaatstra? Deel 1


In 1999 werd Marianne Vaatstra op brute wijze om het leven gebracht. Jarenlang bleef de dader onvindbaar voor justitie, tot grote frustratie van de familie. Tot er in 2012 een verdachte werd opgepakt, Jasper S. Na vergelijking van DNA was de dader in de kraag gevat en kon het boek Vaatstra worden gesloten. Dat zou je denken...

Complotten en complottheorieën zijn er altijd geweest en zullen altijd blijven bestaan. Ondanks dat ik ervan overtuigd ben dat er ook in de huidige tijd zich immense complotten voordoen, schroom ik niet andere bizarre theorieën af te schieten als ik dat nodig acht. Terwijl het gros van Nederland dacht dat de moord op Marianne Vaatstra eindelijk het sluitende hoofdstuk had gebracht, denkt Wim Dankbaar (Rechtiskrom) daar geheel anders over.

Nu zijn er ook vandaag de dag nog talloze complottheorieën die de ronde doen,  waarbij het internet een geweldig hulpmiddel voor de proliferatie is. Het ontbreekt me aan tijd om alles bij te houden wat er in de wereld gebeurt, laat staan de daarnaast ontstane complottheorieën uit te pluizen. Veel laat ik dus liggen en heb ik geheel geen mening over. Zo ook de theorieën van Dankbaar, of zelfs de officiële lezing rondom de Vaatstra moord.

Maar toen ik begreep dat Wim Dankbaar samen met J Hans Mauritz een boek zou uitgeven met de titel "Het Verboden Dagboek van Maaike Vaatstra", toen werd er toch een kleine impuls aan mijn interesse gegeven. Toen ik na een korte zoektocht ontdekte dat Dankbaar en co onder andere hiervoor in de rechtbank ter verantwoording werden geroepen en dat de media in plaats van objectieve verslaggeving Wim Dankbaar snoeihard persoonlijk aanvielen... Toen begonnen mijn alarmbellen te rinkelen en wist ik dat ik hier meer aan de hand zou kunnen zijn. Argumentum ad hominem iemand?

Mijn gehele onwetendheid in deze zaak was denk ik een prima begin. Ik begon met het lezen van wat complot/klokkenluiders websites, waar al snel werd doorverwezen naar mainstream tv-programma's en krantenberichten. Ik vond via Google heel wat artikelen in de reguliere MSM (Mainstream Media) en kwam uiteindelijk toch weer uit bij de website van Dankbaar. Ik viel van de ene verbazing in de andere, en kan niet anders dan concluderen dat het Vaatstra boek alles behalve gesloten is.

Het aankomende boek van Dankbaar en Mauritz lijkt een bom waarvan de lont reeds is aangestoken. Het heeft betrekking op de zaak van Marianne Vaatstra, maar het gaat dieper dan dat, veel en veel dieper. Het is een understatement te zeggen dat wat zij beweren, en claimen te kunnen onderbouwen, aan de rechtstaat "raakt". De deksel lijkt van de beerput te gaan met dit boek over het complot der complotten. Als waar is wat zij zeggen, dan staat na publicatie heel Nederland op z'n kop!

Dat is geen grap, was het maar waar. Voorlopig heb ik geen twijfel bij de claims van Wim Dankbaar, maar des te meer bij het standpunt van het OM (Openbaar Ministerie). Waar je in sommige zaken nog kunt claimen dat er sprake is van gerechtelijke dwaling, blijkt dat hier niet gepast. Hier lijkt sprake van een gigantische doofpot die een onschuldige man achter de tralies heeft gezet en dat het OM er alles aan heeft gedaan de werkelijke moordenaars (ja, dat is meervoud) buiten schot te houden. Tegen beter weten in!

De actoren in dit verhaal komen niet louter uit de directe omgeving van het slachtoffer, of slachtoffers als je de gehele familie Vaatstra bedenkt. Dit verhaal reikt tot aan de hoogste posities binnen onze overheid, en gaat over talloze schijven. Het blijft ook niet beperkt tot de zaak van Marianne Vaatstra, maar de tentakels reiken in diverse andere (grote) zaken. Eigenlijk raakt de kern van deze zaak eenieder die in Nederland woont!

Laat ik hierna proberen een aantal elementen aan te stippen om te verduidelijken waarom het verhaal van Dankbaar hout snijdt en het verhaal van het OM direct op de brandstapel kan. Hopelijk prikkelt dit u voldoende om ook eens dieper in deze zaak te duiken en uiteindelijk het boek, wat vandaag 9 mei 2014 verschijnt, aan te schaffen. Daarmee steun betuigend aan de mensen die jarenlang tegen dit onrecht hebben gestreden. Opgestreden of nog vol vuur, ze verdienen dat het recht zege viert!

Alvorens ik begin met de duiding wil ik een gepaste quote met u delen. Het is van diplomaat Maarten Mourik. In 2001 deed hij aangifte tegen de vader van koningin Máxima, Jorge Zorreguieta.
"Je schouders ophalen is slecht voor je ruggengraat!"


Nederland, fietsenland
Het is bijna ironisch te noemen dat het verhaal zich, grofweg gezien, rondom een fiets afspeelt. Waar een klein land groot in kan zijn. Een fiets waarbij alles valt of staat. Deze specifieke fiets, waarvan wordt aangenomen dat deze van Marianne Vaatstra "was", verdient de spotlight tot aan het bittere einde. De moordenaar, Jasper S., parkeerde de fiets netjes in de sloot, gaf een 100% DNA-match, en bekende zelfs bij zijn eigen advocaat binnen 10 minuten dat hij de moord had gepleegd.

Case closed, no questions asked!

Eerlijk gezegd heb ik er inderdaad nooit vraagtekens bij gezet, duidelijke zaak. Achteraf bezien, is het inderdaad een duidelijke zaak. Maar echt geheel anders dan u zult verwachten. Althans, ik zag m niet aankomen... En het gaat eigenlijk al direct mis bij die fiets.

Ik kan niet gekker beginnen: Op de gevonden fiets zaten GEEN vingerafdrukken. GEEN!

Sorry, maar om het even welke fiets... als er GEEN vingerafdrukken op zitten is dat per definitie enorm bijzonder, mits gebruikt. Als mijn buurman op zijn oprit een fiets heeft staan met 0 (lees: nul) vingerafdrukken, dan vind ik dat bizar! Er is geen station in Nederland waar een fiets zonder vingerafdrukken te vinden is. Maar deze fiets, die minimaal bij 3 mensen door de vingers is gegaan, heeft niets, noppes, nada.

En toch speelt deze bizarre fiets de hoofdrol in dit weerzinwekkende plot!

- Als je het pad volgt van de fiets, de versie van het OM, dan kom je via vreemde kronkels en onwaarheden uit bij de 100% DNA-match en 18 jaar cel van Jasper S.

- Als je de versie zonder fiets volgt, de versie van Dankbaar en co, dan kom je uit bij een onschuldige man in de cel en daders van de moord die vrij rondlopen.

Om dat te kunnen beseffen is er voor velen een flinke ommekeer nodig in de hersenpan. Het fenomeen cognitieve dissonantie is bij mij bekend, en daar heb ik alle begrip voor. Het enige wat ik kan doen is laten zien wat ik op mijn pad ben tegengekomen, en wat ik er aan heb gedaan om mijn opinie te vormen. Ik heb serieus mijn best gedaan gaten te schieten in het verhaal van Dankbaar, mijn uiterste best. Maar hoe meer ik erin dook of duik, het wordt ieder moment zotter. Het liefst zou ik direct beginnen bij de onschuld van Jasper S. Maar om dit te kunnen bevatten en geloven moeten we niet aan het einde, maar aan het begin starten. Bij de fiets dus...

Gerrit de boer
Die fiets zou de laatste stille getuige zijn geweest in deze gruwelijke moordzaak. Dat deze fiets mij bevreemdt, dat idee, sta ik geheel niet alleen in. Voordat Jasper S. in beeld kwam, waren er diverse programma's op tv, de een met meer waarde dan de ander. Dit is iets wat we in de loop van het artikel gefilterd zien worden. Gerrit de Boer, particulier rechercheur, was aan het woord in het programma Het zesde zintuig. Als Beau aan hem vraagt hoe hij de fiets verklaard zegt hij:
"Dat is een grote twijfel, omdat er geen enkele vingerafdruk op die fiets stond, dat is natuurlijk iets wat normaal niet gebeurt. Er is altijd wel een vingerafdruk te vinden.
(...)
Kan een misleiding zijn geweest."


Gerrit de boer, particulier rechercheur, werd naar mijn weten niet weggezet als malle complotdenker in die tijd. Dit was serieuze kost. Ook de slagingspercentages van Detectivebureau De Boer in 2013 zijn serieuze business. En serieus was hij ook in Het zesde zintuig. U mag van mij natuurlijk de hele aflevering bekijken, maar ik beperk me tot het vierde deel, vanaf 02.26 min.


AZC (Asiel Zoekers Centrum) De poelplaets
Een omgetoverde camping waar veel over gezegd kan worden. Het was de woonplek voor Ali H. en Feik M. Eigenaar was Ludger Dill, Nettie Groeneveld stond aan het hoofd. De Duitser Wolfgang H had er een caravan waar veel om te doen is en ook de lokale jeugd kwam bij het AZC over de vloer. Al die jaren hebben eenieders pijlen daarop gericht gestaan. Zou ik daar nu op ingaan, dan zou ik te ver van de fiets af komen staan. Dus wellicht later, anders kunt u terecht in het nieuwe boek van Wim Dankbaar en J Hans Mauritz.

Dove oren, we willen niets horen
Maar voordat we verder gaan wil ik toch nog eens wijzen op Gerrit de Boer. Hij doet een sprekende uitspraak over de bewoner van de boerderij waaromheen de chalets van het ACZ stonden opgesteld. Iedereen is inmiddels vertrokken, hij niet. Wat over deze bewoner wordt gezegd is sprekend voor het hele verhaal rondom de moord op Marianne Vaatstra. 4.35 min.
"Na 5-6 jaar ben ik bij die man geweest en ik was de eerste, zei hij, die kwam praten over de zaak Vaatstra. De politie had hem nog niet benaderd. Peter R. de Vries had alleen boven in de helikopter gehangen."

700 getuigen gehoord, maar in de eerste 5 of 6 jaar was deze man nooit de moeite waard om een gesprek mee te hebben. Niet voor politie, en ook niet voor PrdV. Het patroon van niet willen spreken, geen Proces Verbaal (PV) opmaken bij aangifte en zelfs bedreiging om het zwijgen op te leggen kan niet worden ontkent. Maar nu terug naar die oer-Hollandse fiets.

Spencer Sletering
Dit was ten tijde van de moord het vriendje van Marianne Vaatstra. De rol van zijn vader, Dick Sletering, zal in een later stadium nog aan de orde komen. Spencer zou een taxi regelen zodat zijn vriendin veilig thuis zou komen. Maar de avond liep anders, ze (Spencer en vriend Wietze) gingen met de fiets en stalen een fiets op het station voor Marianne. Op een bepaald moment nemen ze afscheid van Marianne hebben haar nooit meer levend gezien. Dit zijn de 2 jongens die Jasper S. heeft waargenomen alvorens Marianne hem in de fatale nacht passeerde en hij dacht:
"Do bist foar my".

De vraag is echter, had Spencer wel een fiets die avond?

Geke Haarsma
Eerst dien ik, tussen neus en lippen door, te zeggen dat Ali H. een week of twee eerder Marianne had bedreigd nadat ze niet met hem wilde dansen. Dit maakte meneer duidelijk door een beweging met zijn hand te maken alsof hij haar keel zou doorsnijden. De onafscheidelijke vriend van Ali was Feik M. De combinatie van die twee figuren, Spencer en Feik, is waar Geke Haarsma onder andere op video het volgende over heeft verklaard:
Op Koninginnedag 30 april 1999, omstreeks 18.30 uur ben ik naar ’t Filtsje (toen SaSa geheten), gegaan in Kollum. Daar kwam ik Spencer Sletering voor de eerste keer tegen die avond. Ik kende hem toen nog niet maar hij maakte op dat moment ruzie met één of twee asielzoekers. Ook was daarbij aanwezig Stephanie van Reemst en zij hing zo’n beetje tegen de eerste asielzoeker aan. Later bleek op foto’s dat dit Feik Mustafa was. Deze Feik zei tegen Spencer Sletering het volgende: “We pakken jouw vriendin vanavond wel”. Ik heb daar in eerste instantie geen aandacht aan besteed omdat ik niet wist wie of wat hij precies bedoelde”.

Over de fietsen zegt ze:
Omstreeks 00.30 uur van de volgende morgen, 1 mei, hoorde ik vanuit mijn bed enig rumoer op straat. Vanuit mijn bovenraam zag ik Marianne Vaatstra staan bij die twee dezelfde fietsen aan het hek aan de voorkant. In haar aanwezigheid was opnieuw Stephanie van Reemst. Marianne vloekte en riep:Alle vier de ventielen zijn uit die fietsen” of woorden van gelijke strekking. Daarbij lachte zij alsof zij daar enig plezier om had. Op dat moment reed er een grote stationcar voorbij waarin ik de Duitser Ludger Dill herkende. Hij bukte zich en keek nadrukkelijk naar Marianne en Stephanie maar reed vervolgens door. Nadat ik mij net had omgedraaid en weer in bed was gestapt hoorde ik binnen een minuut (hooguit twee minuten), een luide gil, een geluid of er een autoportier werd dichtgegooid en een auto die hard wegscheurde. Daar heb ik ook verder geen aandacht aan besteed omdat het uitgaansavond in Kollum was”.

Het verhaal van Geke Haarsma gaat nog vele malen verder, ze heeft tot in detail verklaard. Maar de kern van haar verhaal is: Een fiets zonder ventielen kan niet fietsen! Het verhaal van Spencer kan hiermee onmogelijk op waarheid berusten.

Wat zegt ze over de behandeling van haar aangifte of verklaring door de recherche?
"Die willen van niks weten. Die willen echt van niks weten. Ik loop hier nu bijna 9 jaar mee. Ik heb van alles geprobeerd, ik heb naar PrdV geschreven, ik hoor niks terug."


Ziet u al dat er een patroon begint te ontstaan?

Wanneer het bij slechts stilzwijgen van getuigen zou blijven was dat al erg genoeg. Maar de reacties op haar verhaal zijn niet van de poes. Alsof het geen enkele betekenis heeft wordt de vrouw online persoonlijk aangevallen en wordt er zelfs gesuggereerd dat ze haar verklaring ingetrokken zou hebben. Maar niets is minder waar. Dit wordt duidelijk uit de gesprekken die Wim Dankbaar met haar heeft gevoerd. Daarin doet ze het boekje zelfs nog verder open en vertelt honderduit, wat hier, hier en hier terug te luisteren is.

De recherche en PrdV: "Die willen echt van niks weten."

Deze Peter R. de Vries zat in de eerste jaren ook niet op het spoor van Jasper S. en deed belangrijk werk. Wat een contrast zou dat blijken bij zijn latere vertoningen, tot aan misschien wel het meest trieste diepte punt uit de (misdaad)journalistiek op Nederlandse TV. Maar daar kom ik later nog op terug...



In 2003 maakte PrdV een uitzending over de Vaatstra-zaak. De speciale twist van deze uitzending was Verry Brouwer. Hij heeft Spencer en Wietze aan hun fiets zien klungelen, waar GEEN Marianne Vaatstra bij aanwezig was. Kunt u al bedenken wat de recherche deed met zijn verhaal?
"Ja, dat heb ik bij het politiebureau gemeld. (...) heb ik een verklaring afgelegd over wat ik gezien heb (...) ja, die ging er een beetje vaag mee om, zo van eh, die vonden het allemaal wel goed, eigenlijk. Zo'n indruk kreeg ik van hun.(...) Ik had een verklaring afgelegd dus, ze gaan er wel wat mee doen, dacht ik. (...) Nooit meer wat gehoord."

Ook de moeder van Marianne, Maaike, is te zien. Hierin trekt ze de vermeende fietsverhalen van Spencer en Wietze in grote twijfel.
"Die jongens zijn 3 keer bij ons thuis geweest, hebben drie keer een ander verhaal opgehangen over dat afscheid nemen. Daar klopt echt niks van. Zij had dat nooit gedurfd, alleen op de fiets. Het is nog nooit gebeurd, zijn had dat nooit gedurfd"

De hele uitzending is het kijken waard. De reactie van het Openbaar Ministerie zegt dat er geen twijfel over de versie van Spencer Sletering bestaat. Spencer zelf heeft Verry en zijn vriendin niet gezien, dat zullen wel anderen zijn geweest. Maar Bauke Vaatstra. de vader van Marianne laat weten dat hij zich niet kan vinden in de houding van het OM. En een mooie samenvatting van "de fiets" is:

"En gaandeweg verdwijnt de rol van Spencer en Wietze in de vergetelheid." (PRDV 2003)

Het zou een drogreden zijn niet te kijken naar alternatieve hypotheses, zeker als je vanaf moment 1 de fiets in twijfel kunt trekken. Dat dit niet gebeurd (b)lijkt te zijn is al verontrustend genoeg. Maar wanneer de aandacht verschuift van de fiets naar een specifieke asielzoeker groeit de zorg tot een bizar punt.


Ali Hassan
Op AZC De Poelplaets zaten honderden asielzoekers. Een van hen was Ali Hassan, de vriend van Feik. Als je goed en wel alles op een rij zet, dan was ook hij betrokken bij de nachtelijke avonturen in Kollum. Waar het OM dit deel van het verhaal als een afgerond hoofdstuk beschouwt, verschuilen ze zich hier achter een leugen die zijn weerga niet kent. Ze hebben er alles aan gedaan om dit "onder de pet" te houden, maar Wim Dankbaar legt de complete nonsens bloot en weet dit te onderbouwen waar nodig. Het verhaal is zo bizar, dat het er eigenlijk zo dik bovenop lag, dat het bijna niet te geloven was. Het OM wist vele Ali H.-verhalen met een sisser te laten aflopen. Althans dat dachten ze. Maar diepgravend onderzoek van Dankbaar en co laat zien dat "de verhalen" staan als een huis, en de overheid vanaf dag 1 ongefundeerde kletspraatjes heeft verkocht.

In den beginne was er geheel geen aandacht voor het AZC. Maar door de pijlen die vanuit alle hoeken en gaten op het AZC werden afgevuurd kwam de waarheid angstig dichtbij. Dat kon niet en moest er actie worden ondernomen. Zoals je zult zien begint ook dit weer bij het doodzwijgen en bedreigen van een belangrijke, zelfs essentiële getuige. En gaat dit door tot het volledig "spinnen" van de verhalen van diverse kroongetuigen. De vermeende verkrachtingszaak in dezelfde nacht als de moord, "zaak" tussen Stephanie en Feik, zullen we voor nu maar wegschrijven als een futiliteit. Op naar Ali!

Zonder de pretentie te hebben een compleet beeld te kunnen geven van Ali H, wijs ik u op een paar belangrijke momenten in zijn Nederlandse geschiedenis. Want ondanks dat er achteraf veel onduidelijkheid bestaat over deze man, is er bijzonder veel op tafel gekomen wat zijn schuld of medeplichtigheid ondubbelzinnig impliceert.

Ali H. behoort tot het tweetal Ali en Feik, of Feik en Ali. Dit koppel zou direct na de moord onder geheime omstandigheden zijn verkast naar een locatie buiten De Poelplaets. Specifiek Ali, zou het land zijn ontvlucht met medewerking van het OM en/of andere instanties. Eerst werd in alle toonaarden ontkend, maar uiteindelijk moest men toegeven en "de jacht" openen op de Irakese Asielzoeker. Het Om zette de zoektocht in en vond de man in Turkije. Helaas voor het onderzoek destijds, het bleek dat de man niet schuldig was aan de moord op Marianne Vaatstra.

Eénvandaag zag echter wat zaken die niet klopte, en maakte er 3 uitzendingen over. Deze zijn hier terug te zien met de gehele tekst van de uitzendingen uitgetypt. De man die in Turkije was opgepakt was volgens getuigen NIET de Ali H. die bekend was van het AZC. Dit was volgens hen een geheel andere man! Dit werd een getouwtrek van jewelste waarbij ogenschijnlijk het OM als winnaar uit de strijd kwam. Het was WEL de juiste Ali, en daarmee was het einde van dat hoofdstuk geschreven. De verklaring die het OM achteraf gaf, werd overigens haarfijn weerlegd door Dankbaar, wat u HIER kunt lezen. Echter... Het OM hield voet bij stuk. Wie de uitzendingen van Eénvandaag bekijkt en de verklaring van Henk Mous aanhoort begint het te draaien voor de ogen. Zelfs de verslaggever van de actualiteitenrubriek kan er geen touw meer aan vast knopen. Het is triest te zien hoe het OM faalt zichzelf uit deze leugen te redden...

Het niet willen zien van de valide argumenten is in de zaak Vaatstra iets waar men niet omheen kan. Maar om het verhaal van Ali Hassan in 4 momenten te illustreren, hier de verhalen van 4 verschillende getuigen.

Badmeester Andries Visser
Het AZC lag op korte afstand van de vindplaats van het stoffelijk overschot van Marianne Vaatstra. Net iets verder weg lag een gemeentelijk zwembad, het Paradyske, waar Visser de badmeester was. Hij vond een bebloed trainingsjack op weg van het zwembad richting de vindplaats. Hij dacht dat dit wel eens belangrijk zou kunnen zijn in de opsporing van de moordenaar. Dus bracht hij het bebloede trainingsjack naar de politie. Echter hoorde hij er niets van terug. Dus besloot hij herhaaldelijk navraag te doen naar de stand van zaken rondom zijn vondst.

Na een aantal vergeefse pogingen de huidige stand van zaken te weten te komen, was het schijnbaar genoeg geweest in de ogen van de politie en de burgemeester. Dat was de reden dat ze bij de heer Visser op de stoep stonden en hem duidelijk maakte dat het afgelopen was met vragen stellen over de trainingsjas. Over en uit, geen lastige vragen meer. Anders zou dit wel eens nadelige gevolgen kunnen hebben voor zijn baan!

Inmiddels is Andries Visser overleden, dus kan het hij zelf niet meer na vertellen. Maar dit verhaal heeft ook in de Kollumer courant gestaan en wordt tot op heden bevestigd. Ook de weduwe van Andries heeft dit verhaal bevestigd bij de onderzoekers. Maar de intimidatie vanuit de overheid richting deze hulpvolle man is werkelijk te bizar voor woorden! Het jack zelf is verdwenen en nooit meer iets van vernomen, en Visser was monddood gemaakt. Sterk staaltje doofpotstreken...

De reden dat dit element van het verhaal zo belangrijk is, is dat Ali H. erom bekend stond vaak in een heel trainingspak te zijn uitgedost. En waarom zijn jack van zo'n groot belang is wordt duidelijk aan de hand van het verhaal van Roslin van Zessen.


Ali H zonder trainingsjas
Rosalin doorbrak na 10 jaar haar stilzwijgen. Dat het pas zo lang na de moord gebeurde deed wat wenkbrauwen fronsen. Zeker gezien haar verklaring echt gigantisch explosief was! Vergeet niet dat in 2010 er nog geen DNA onderzoek of dolgedraaide boer in beeld was. Hieronder haar gehele verhaal zoals het in de Telegraaf verscheen. De dikgedrukte gedeeltes zijn van mijn hand.

Getuige moord Marianne Vaatstra verbreekt na tien jaar stilzwijgen

Een bizarre wending in de Vaatstra-zaak. Dit weekeinde heeft zich wéér een nieuwe getuige gemeld bij de recherche. Vorige week claimde een ex-bajesklant gedetineerd te hebben gezeten naast een gezochte man die met de moord in verband werd gebracht. Zaterdag heeft ook Rosalin van Zessen (29) een uitvoerige verklaring gegeven aan de Friese recherche, nadat ze 10,5 jaar zweeg over haar confrontatie met de mogelijke moordenaar…

Van Zessen, moeder van twee kinderen, samenwonend in Amersfoort, is door tussenkomst van De Telegraaf in contact gebracht met Dick Adema, één van de weinige Friese rechercheurs, die nog verbonden is aan de ’cold case’-Vaatstra.

Haar verklaring is schokkend: zij stelt tegenover een huisgenoot te hebben gestaan, die de ochtend ná de moord op Marianne Vaatstra met bebloede kleding en handen thuiskwam. De huisgenoot legde daarbij een bebloed mes op de tafel en zei – zonder dat iemand toen nog iets wist van de schokkende moord op Marianne Vaatstra – dat ze ’haar strot dieper hadden moeten doorsnijden’, zo staat in de getuigenverklaring, in bezit van De Telegraaf.

Van Zessen groeide op bij haar adoptieouders in het Friese plaatsje Birdaard. Zij kende Marianne Vaatstra redelijk goed via haar zusje, die ook op de mavo zat in Damwoude.

In 1999 woonde Van Zessen – ze was inmiddels stagiaire bij de Hema – op een huurkamer in een woning aan de Kleine Kerkstraat in Leeuwarden. Ze woonde er met nog twee bewoners: een zekere Sietse, een gescheiden man, die er tijdelijk woonruimte had gevonden en een buitenlandse man, die zij ’Ali’ noemde.

„Met Ali hadden Sietse en ik slecht contact: hij was stil, teruggetrokken en sprak gebrekkig Nederlands. Hij straalde iets engs uit, en dat werd bewezen op die ochtend van 1 mei 1999, tussen 08.30 en 09.00 uur”, verklaart de nieuwe getuige.

„Ik liep die ochtend de trap af naar beneden om naar mijn stageplaats te gaan. Ik woonde op de bovenste verdieping, Ali op de middenverdieping. Zijn deur stond open. En dat was vreemd, want bij wijze van spreken deed hij zijn deur nog op slot als hij naar het gezamenlijke toilet moest. Ik vreesde dat er iets mis was. Daarom liep ik zijn kamer binnen. Na amper een minuut stormde hij overstuur zijn kamer binnen. Ik keerde mij om en schrok me wezenloos: hij droeg een wit T-shirt en een blauwe broek, onder het bloed, vooral bij zijn buik. Hij legde een bebloed mes – met een zwart handvat – neer op een laag, glazen tafeltje aan de rechterkant van zijn kamer.”

Haar verklaring vervolgt: „Volgens mij besefte hij niet eens dat ik er stond. Hij was zo in zichzelf gekeerd dat hij gewoon langs me heen liep en neerplofte op de bank. Toen zei hij, in gebrekkig Nederlands, dat ze haar strot dieper hadden moeten doorsnijden. Twee, drie keer vroeg ik wie hij daarmee bedoelde. Waarop hij verward antwoordde: Marianne Vaatstra. Hij sprak haar naam goed, duidelijk verstaanbaar uit. Het eerste wat ik dacht was: ’Die is echt flink gestoord’. Ik raakte in een shock. Ik stormde zijn kamer uit en ging naar mijn werk.” Enkele dagen na dit incident verdween ’Ali’ spoorloos.

Al die jaren heeft Van Zessen deze informatie niet gedeeld met de recherche. Pas toen ze vorige week las over ex-gedetineerde Gerrit Veldman, die zweert dat hij in Noorwegen naast een Vaatstra-verdachte op een cel zat, besefte ze dat ze mogelijk belangrijke informatie had. „Ik was in 1999 niet echt stabiel, vanwege het overlijden van mijn broer. Ik heb het incident weggedrukt. Ik ben zó geschrokken, dat ik dichtgeklapt ben, denk ik. Ik heb het destijds wel gemeld aan mijn moeder”, aldus Van Zessen.

Haar moeder, Elly van Zessen, bevestigt haar dochters verhaal: „Ja, ze vertelde toen geschokt over een man met een mes, en bloed, en een link met Marianne Vaatstra. Maar mijn dochter wilde toen niet naar de politie, omdat ze bang was voor die vent.”

Het verhaal vorige week in deze krant van ex-bajesklant Gerrit Veldman bracht alle herinneringen boven bij Van Zessen. „Alles klopt: zijn uiterlijk, kort, pafferig, zijn karakter, zelfs hoe Gerrit het zakagendaatje beschrijft dat Ali altijd bij zich droeg: klein, zwart van kleur, met handgeschreven adressen erin, door de contactpersonen zelf geschreven, want Ali kon geen Nederlands schrijven. De Ali die ik kende, is precies de Ali die Gerrit omschreef. Ik ben niet gelovig, maar ik zou nu toch bijna in een wonder geloven. Ik ben een heel nuchtere meid, drink geen druppel alcohol, gebruik geen drugs, niks. Ik ben niet uit op de beloning. Ik ben al miljonair met mijn twee prachtige, gezonde kinderen. Daar kan geen staatsloterij tegenop. Ik baal alleen verschrikkelijk dat ik het destijds nooit heb verteld aan de politie en de ouders van Marianne.”
Wat opvallend is, is het bloed op het witte shirt van Ali. De oplettende lezer merkt op dat hier NIET wordt gesproken over een trainingsjack, waar Ali toch om bekend stond in rond te huppelen. Zou dit het jack zijn dat Andries Visser had gevonden en aan de politie had gegeven?

Het mocht allemaal niet baten. Na onderzoek werd ook de verklaring van Rosalin weggezet als onwaar. Ze zou zich in de datum hebben vergist? En er woonde verschillende Ali's in de straat. Dat laatst riep het volgende bij me op:??? Al woonde er 80 gasten in de straat met die naam, dat doet niets af aan het verhaal van Rosalin van Zessen.

Maar ze had zich ook vergist in de datum. Ten tijde van de moord woonde Rosalin blijkbaar niet op dat adres. Pertinent onwaar, maar ga je gelijk maar eens halen tegen het woord van het OM. Als je op internet vervolgens ook nog wordt afgeschilderd als een vrouw die het om de aandacht te doen is, dan zou het plan van het OM bijna zijn geslaagd: Rosalin monddood.

Niets is echter minder waar. Rosalin wist een betalingsbewijs boven tafel te krijgen van haar huur uit die tijd. Ze woonde daar wel degelijk, en blijft achter haar verklaring staan. Als een huis en tot op de dag van vandaag! Dus alhoewel door het OM en in de media het verhaal in de doofpot verdween, blijkt het vandaag de dag nog steeds van grote waarde wat van Zessen heeft verklaard.

Haar verklaring kwam nadat ze het verhaal van Gerrit Veldman had gehoord, die beweerde in Noorwegen naast Ali H. in de cel te hebben gezeten. Zijn verhaal is op het volgende plaatje in het geheel te lezen:


Maar u kunt het vast al raden. Gerrit zat er volledig naast. De bochten waarin het OM zich moest wringen om onder dit verhaal uit te komen zijn werkelijk bizar, en onderwerp in de eerder genoemde Eénvandaag uitzendingen. Maar het OM bleef voet bij stuk houden. DNA was hier het tovermiddel, het was NIET de Ali H die werd gezocht. En zeg nu zelf... wie gelooft er nu het woord van een veroordeelde crimineel wanneer hier het woord van het OM tegenover staat? Maar ook Veldman blijft tot op de dag van vandaag bij zijn verhaal, gesteund door de rode kruismedewerker die hem in de Noorse cel bijstond.

Het zou ook wel frappant wezen wanneer een asielzoeker van het Friese platte land ineens opduikt in het Noorden van Europa, nota bene in een gevangenis!

Dat wordt toch minder vreemd wanneer je de verklaring van Alex te horen krijgt. Alex had op eigen initiatief contact opgenomen met vader Vaatstra. Naar aanleiding daarvan heeft Wim Dankbaar telefonisch contact met haar gelegd en het gesprek opgenomen. In het kort komt haar verklaring op het volgende neer. Dit speelde zich af kort na de moord. Geheel tegen de regels in werd na sluitingstijd een asielzoeker uit Friesland door 2 politiemensen binnen gebracht bij het Grenshospitium bij Schiphol. Hij werd niet officieel ingeschreven en had geen koffers of tassen bij zich. Bij haar volgnde dienst was de vogel alweer gevlogen en verplaatst naar het buitenland.

De vraag blijft natuurlijk of die bewuste man ook daadwerkelijk de gezochte Ali Hassan was. Hierover hadden Wim en Alex email contact. Wim stuurde een foto, en Alex antwoordde met een volmondig JA!

Ook dit verhaal werd achteraf gedownplayed, niet in de laatste plaats door Alex zelf. Maar ik zou zeggen luistert u zelf naar haar initiële verklaring, want die staat gewoon online:


Ik zou nog uren door kunnen gaan met het opsommen van allerlei kleine en grote feiten die zich opstapelden alvorens Jasper S. in beeld kwam na het grootschalige DNA-onderzoek. Natuurlijk begrijp ik dat de gemiddelde burger een 100% DNA match en schuldig verklaring accepteren en de zaak als gesloten zien. Maar wat te doen met al deze informatie? Zoals het trainingsjack? Of het onmogelijke fietsverhaal? Dat kunnen we toch niet onder stoelen of banken steken? En dan hebben we het nog niet eens gehad over bijvoorbeeld Feik Mustafa, Spencer de vriend van Marianne of de bewakers van het AZC. Zo zijn ook Ludger Dill en Wolfgang Hebben nog niet eens aan bod gekomen in mijn verhaal. Allemaal essentiële elementen in het Vaatstra-dossier. Maar niets lijkt er meer toe te doen nu de gestoorde boer achter de tralies zit.

Vandaag is echter de presentatie van het boek van Wim Dankbaar en Hans Mauritz. 9 mei 2014. Op een paar dagen na 15 jaar na de verschrikkelijke moord op Marianne Vaatstra. Het boek zal bewijzen dat Jasper S. onschuldig vast zit en de werkelijke moordenaars nog steeds vrij rond lopen. In het boek is veel meer te lezen dan ik in mijn artikel kan weergeven. Schokkende en 100% belastende verklaringen en 100% bewijs dat het OM vanaf dag 1 al wist wie de werkelijke moordenaars waren en er alles aan hebben gedaan om dit in de doofpot te stoppen en te houden. Het boek garandeert een bom te leggen onder de Nederlandse rechtstaat. Hoe zal ons kikkerlandje en haar media hierop reageren?

Lees verder in deel 2 van Dankbaar voor het oplossen van de moord op Marianne Vaatstra?

http://www.hetverbodendagboek.nl/