De zELTzame stilte op 911

Iedereen kent de beelden van 11 september 2001. De vliegtuigen die zich in de Twin Towers boorden, het instorten van de wolkenkrabbers, de chaos in New York. Het is een dag die in het collectieve geheugen staat gegrift. Miljoenen mensen zagen de ramp live op televisie, en tot op de dag van vandaag worden de beelden eindeloos herhaald.

Toch zijn er dingen die veel mensen níet weten. Details die misschien niet spectaculair ogen zoals vallende torens, maar die des te belangrijker zijn om te begrijpen wat er werkelijk is gebeurd. Eén van die details draait om een klein apparaatje dat in ieder vliegtuig aanwezig is: de ELT, de Emergency Locator Transmitter.

Dit apparaatje is ontworpen om in actie te komen in de meest dramatische omstandigheden: wanneer een vliegtuig neerstort. Zodra er een harde impact plaatsvindt, zendt het een noodsignaal uit dat overal ter wereld kan worden opgepikt. Een soort automatisch baken dat roept: “Hier ligt het wrak, kom ons vinden!”

En nu komt het opmerkelijke. Op 911 zijn er volgens het officiële verhaal vier vliegtuigen neergestort. Vier enorme verkeersvliegtuigen, goed onderhouden, van de grootste luchtvaartmaatschappijen ter wereld. Vier keer een gigantische impact, midden op land, onder omstandigheden waarbij een ELT-signaal onvermijdelijk zou moeten zijn.

Maar: er werd geen enkel ELT-signaal geregistreerd. Vier keer stilte.

Die stilte is niet zomaar een technisch detail dat je kunt wegwuiven. Het is een anomalie die vragen oproept. Want hoe kan het dat precies op die dag, bij precies die vier vluchten, het noodsignaal dat normaal altijd klinkt, vier keer achter elkaar zweeg?

Dat is de zeldzame stilte waar dit artikel over gaat. Een stilte die veelzeggend kan zijn, maar waaro er gezwegen wordt.

Wat is een ELT?

Om te begrijpen waarom die stilte op 911 zo vreemd is, moeten we eerst weten wat een ELT eigenlijk is. ELT staat voor Emergency Locator Transmitter. In gewoon Nederlands: een noodbaken dat automatisch een signaal uitzendt zodra een vliegtuig crasht.

In elk vliegtuig zit een ELT ingebouwd. Het apparaatje is verbonden met een sensor die reageert op plotselinge krachten. Wanneer een vliegtuig een harde klap maakt (bijvoorbeeld bij een noodlanding of een crash) springt de ELT automatisch aan. Het zendt dan een noodsignaal uit via speciale frequenties die wereldwijd door reddingsdiensten worden gebruikt.

Dat signaal kan worden opgepikt door:

• andere vliegtuigen die in de buurt vliegen,
• luchtverkeersleiding,
• en sinds de jaren ’80 ook door satellieten in het internationale COSPAS-SARSAT-systeem.

Dankzij die satellieten is het mogelijk om overal ter wereld een vliegtuigwrak terug te vinden, zelfs in afgelegen gebieden of op open zee.

De ELT is in de jaren ’70 verplicht gesteld nadat er meerdere vliegtuigcrashes plaatsvonden waarbij wrakken moeilijk of pas heel laat gevonden werden. Sindsdien is de ELT een standaard onderdeel van luchtvaartveiligheid. Vrijwel elk vliegtuig dat passagiers vervoert, groot of klein, heeft er een aan boord.

Bij kleine toestellen kan de piloot de ELT soms handmatig activeren. Maar bij grote verkeersvliegtuigen (zoals de Boeing 757 en 767 die op 911 betrokken waren) gebeurt dat volledig automatisch. Piloten hebben daar geen knopje voor in de cockpit. Het apparaat is er juist voor ontworpen om áltijd te werken als het nodig is.

Geen systeem is 100% perfect. Soms faalt een ELT: de antenne kan afbreken, de batterij kan leeg zijn, of een crash in water kan het signaal blokkeren. Maar bij grote verkeersvliegtuigen op land werkt de ELT in 90 tot 95% van de gevallen.

Met andere woorden: als een groot toestel crasht, mag je er bijna zeker van zijn dat er een ELT-signaal wordt uitgezonden.

Het stille raadsel van 9/11

Volgens het officiële verhaal crashten die dag vier grote verkeersvliegtuigen:

• American Airlines 11 in de Noordtoren van het World Trade Center in New York. 
• United Airlines 175 in de Zuidtoren.
• American Airlines 77 in het Pentagon in Washington. 
• United Airlines 93 in een veld bij Shanksville, Pennsylvania.

Vier toestellen, vier enorme impacts, allemaal midden op land. Als er íets zeker is in de luchtvaart, dan is het dat zulke crashes normaal gesproken een ELT-signaal veroorzaken.

Maar wat werd er geregistreerd op die ochtend? Helemaal niets.

Twee onverklaarbare signalen, beide te vroeg

Er zijn die ochtend wel meldingen van een ELT-signaal gedaan, maar beide kwamen te vroeg om te passen bij de officiële tijdlijn.

De piloot van US Airways 583 meldde:

• Om 08:44 uur: een kort ELT-signaal, twee minuten vóór de officiële inslag van AA11 in de Noordtoren.
• Om 08:58 uur: opnieuw een ELT-signaal, dit keer vijf minuten vóór de officiële inslag van UA175 in de Zuidtoren.

In beide gevallen waren de signalen dus te vroeg om van de betrokken vliegtuigen afkomstig te zijn. Bovendien konden de bemanningen deze apparaten in de gebruikte Boeing 767’s niet handmatig activeren. De signalen blijven daarmee een raadsel, dat de stilte bij de daadwerkelijke crashes alleen maar vreemder maakt.

Vier keer stilte

Want toen de toestellen volgens de officiële lezing werkelijk crashten, gebeurde er iets dat bijna onmogelijk is:

• Bij de inslag van de Noordtoren (AA11): geen ELT.
• Bij de inslag van de Zuidtoren (UA175): geen ELT.
• Bij het Pentagon (AA77): geen ELT.
• Bij Shanksville (UA93): geen ELT.

Vier keer een impact die duizenden keren krachtiger was dan nodig om een ELT te activeren. Vier keer een apparaat dat ontworpen is om automatisch te werken in tijden van nood, maar dat zweeg.

Statistisch bijna onmogelijk

Om het in cijfers te gieten: als we uitgaan van een kans van 90% dat een ELT werkt bij een crash van een groot verkeersvliegtuig op land, dan is de kans dat vier toestellen achter elkaar níet werken:

0,1 × 0,1 × 0,1 × 0,1 = 0,0001 → oftewel 0,01% kans.

Dat is 1 op 10.000. Bijna onmogelijk.

En dan hebben we het nog niet eens over het feit dat deze vier toestellen moderne Boeings waren, goed onderhouden, van toonaangevende Amerikaanse luchtvaartmaatschappijen. Als er ergens geen reden zou zijn voor falende noodbakens, dan was het hier wel.

Waarom dit zo belangrijk is

Omdat een ELT een objectieve maatstaf is. Het gaat niet om vage getuigenverklaringen, niet om beeldmateriaal dat je verschillend kunt interpreteren. Het gaat om harde techniek.

• Als er een crash was, moest er een signaal zijn.
• Geen signaal betekent: geen crash.

En precies dat maakt de zeldzame stilte van 9/11 zo explosief.

Analyse van Mark Conlon

Het ontbreken van ELT-signalen is niet onopgemerkt gebleven. Onderzoeker Mark Conlon heeft de afgelopen jaren talloze officiële documenten doorgespit, waaronder FOIA-vrijgegeven radarlogs, ACARS-berichten en de tijdlijnen van FAA en NTSB. Zijn conclusie is ronduit explosief:

De kern van Conlon’s bevindingen

Volgens Conlon wijst het ontbreken van ELT-signalen erop dat geen van de vier vliegtuigen op de momenten en plaatsen is gecrasht zoals in het officiële verhaal wordt beweerd.

• AA11 (Noordtoren): geen ELT bij de impact, maar aanwijzingen dat het toestel na 09:00 uur nog steeds in de lucht was.
• UA175 (Zuidtoren): geen ELT bij de inslag, maar ACARS-berichten en zelfs een radarbeeld van MSNBC lieten zien dat het toestel ná 09:03 nog actief was.
• AA77 (Pentagon): geen ELT bij de inslag, terwijl radarlogs aantoonden dat het toestel richting Missouri vloog en daar verdween.
• UA93 (Shanksville): geen ELT bij de crash, terwijl ACARS-berichten wezen op een positie boven Illinois, honderden kilometers verderop.

Conlon’s conclusie

Conlon brengt deze puzzelstukken samen:

1. Geen ELT-signalen bij vier afzonderlijke crashes.
2. Vliegtuigen die via officiële communicatiesystemen nog steeds actief waren ná hun vermeende crashes.
3. Radar- en coördinaten-data die de officiële crashlocaties tegenspreken.

Zijn slotsom is scherp en onontkoombaar:
Geen van de vier vliegtuigen is daadwerkelijk gecrasht op de tijd en plaats zoals het officiële verhaal vertelt.

Conclusie

We begonnen dit verhaal met een klein, ogenschijnlijk onbelangrijk apparaatje: de ELT, Emergency Locator Transmitter. Een noodbaken dat ontworpen is om precies in de meest dramatische situaties in werking te treden.

Op 11 september 2001 crashten volgens het officiële verhaal vier moderne passagiersvliegtuigen midden op land. Vier momenten waarop de ELT’s automatisch hadden moeten aanslaan. Vier keer waarop reddingsdiensten, luchtverkeersleiding en satellieten een signaal hadden moeten horen.

Maar er was stilte.

Opmerkelijk genoeg waren er wél twee ELT-meldingen vóór de inslagen in de Twin Towers, beide opgepikt door dezelfde piloot, maar die kwamen te vroeg en kunnen onmogelijk van de betrokken vliegtuigen afkomstig zijn geweest. Toen het er werkelijk toe deed, bleven de ELT’s stil.

Statistisch gezien is dat vrijwel onmogelijk. En de analyse van Mark Conlon maakt duidelijk wat deze stilte betekent: de officiële crashlocaties en -tijden van de vier vliegtuigen op 9/11 kloppen niet.

De “zELTzame stilte” is daarmee meer dan een technische bijzonderheid. Het is een harde aanwijzing dat de werkelijkheid van 9/11 er anders uitziet dan het verhaal dat ons twintig jaar lang is verteld.

De stilte zélf spreekt boekdelen.

Vooruitblik / Reflectie

Het ontbreken van de ELT-signalen is één puzzelstuk binnen een veel groter geheel. Het is technisch, objectief en op zichzelf al schokkend genoeg. Maar 9/11 bestaat niet uit één anomalie: het is een complex web van gebeurtenissen, verklaringen en tegenstrijdigheden.

De “zELTzame stilte” laat zien hoe je met één detail een heel verhaal kunt kantelen. Het dwingt ons te kijken naar de fundamenten van wat ons verteld is. Als een standaard veiligheidsvoorziening die bijna nooit faalt, op precies die dag vier keer achter elkaar níet werkt, wat zegt dat dan over de rest van het officiële narratief?

Voor mij vormt dit een reden om mijn blik opnieuw te richten op het Pentagon. Daar stapelen zich nieuwe vragen op: de vijf lantaarnpalen die volgens het officiële verhaal geraakt zouden zijn, maar dat fysiek onmogelijk is. Het malafide en ongeloofwaardige relaas van taxichauffeur Lloyde England. De opvallende rol van USA Today-medewerkers die zich plots als ooggetuigen presenteerden. En de “North of Citgo” vliegroute, bevestigd door meer dan een dozijn getuigen, die haaks staat op het officiële pad.

Het zijn elementen die, net als de ELT’s, niet passen binnen het opgelegde plaatje. Hoe meer van dit soort puzzelstukjes op tafel komen, hoe duidelijker wordt dat het beeld dat ons is voorgeschoteld nooit helemaal heeft geklopt.