In 1999 werd
Marianne Vaatstra op brute wijze om het leven gebracht. Jarenlang bleef de dader onvindbaar voor justitie, tot grote frustratie van de familie. Tot er in 2012 een verdachte werd opgepakt, Jasper S. Na vergelijking van DNA was de dader in de kraag gevat en kon het boek Vaatstra worden gesloten. Dat zou je denken...
Complotten en complottheorieën zijn er altijd geweest en zullen altijd blijven bestaan. Ondanks dat ik ervan overtuigd ben dat er ook in de huidige tijd zich
immense complotten voordoen, schroom ik niet andere
bizarre theorieën af te schieten als ik dat nodig acht. Terwijl het gros van Nederland dacht dat de moord op Marianne Vaatstra eindelijk het sluitende hoofdstuk had gebracht, denkt Wim Dankbaar (
Rechtiskrom) daar geheel anders over.
Nu zijn er ook vandaag de dag nog talloze complottheorieën die de ronde doen, waarbij het internet een geweldig hulpmiddel voor de proliferatie is. Het ontbreekt me aan tijd om alles bij te houden wat er in de wereld gebeurt, laat staan de daarnaast ontstane complottheorieën uit te pluizen. Veel laat ik dus liggen en heb ik geheel geen mening over. Zo ook de theorieën van Dankbaar, of zelfs de officiële lezing rondom de Vaatstra moord.
Maar toen ik begreep dat Wim Dankbaar samen met J Hans Mauritz een boek zou uitgeven met de titel "
Het Verboden Dagboek van Maaike Vaatstra", toen werd er toch een kleine impuls aan mijn interesse gegeven. Toen ik na een korte zoektocht ontdekte dat Dankbaar en co onder andere hiervoor in de rechtbank ter verantwoording werden geroepen en dat de media in plaats van objectieve verslaggeving Wim Dankbaar snoeihard persoonlijk aanvielen... Toen begonnen mijn alarmbellen te rinkelen en wist ik dat ik hier meer aan de hand zou kunnen zijn.
Argumentum ad hominem iemand?
Mijn gehele onwetendheid in deze zaak was denk ik een prima begin. Ik begon met het lezen van wat complot/klokkenluiders websites, waar al snel werd doorverwezen naar mainstream tv-programma's en krantenberichten. Ik vond via Google heel wat artikelen in de reguliere MSM (Mainstream Media) en kwam uiteindelijk toch weer uit bij de website van Dankbaar. Ik viel van de ene verbazing in de andere, en kan niet anders dan concluderen dat het Vaatstra boek alles behalve gesloten is.
Het aankomende boek van Dankbaar en Mauritz lijkt een bom waarvan de lont reeds is aangestoken. Het heeft betrekking op de zaak van Marianne Vaatstra, maar het gaat dieper dan dat, veel en veel dieper. Het is een understatement te zeggen dat wat zij beweren, en claimen te kunnen onderbouwen, aan de rechtstaat "raakt". De deksel lijkt van de beerput te gaan met dit boek over het complot der complotten. Als waar is wat zij zeggen, dan staat na publicatie heel Nederland op z'n kop!
Dat is geen grap, was het maar waar. Voorlopig heb ik geen twijfel bij de claims van Wim Dankbaar, maar des te meer bij het standpunt van het OM (Openbaar Ministerie). Waar je in sommige zaken nog kunt claimen dat er sprake is van gerechtelijke dwaling, blijkt dat hier niet gepast. Hier lijkt sprake van een gigantische doofpot die een onschuldige man achter de tralies heeft gezet en dat het OM er alles aan heeft gedaan de werkelijke moordenaars (ja, dat is meervoud) buiten schot te houden. Tegen beter weten in!
De actoren in dit verhaal komen niet louter uit de directe omgeving van het slachtoffer, of slachtoffers als je de gehele familie Vaatstra bedenkt. Dit verhaal reikt tot aan de hoogste posities binnen onze overheid, en gaat over talloze schijven. Het blijft ook niet beperkt tot de zaak van Marianne Vaatstra, maar de tentakels reiken in diverse andere (grote) zaken. Eigenlijk raakt de kern van deze zaak eenieder die in Nederland woont!
Laat ik hierna proberen een aantal elementen aan te stippen om te verduidelijken waarom het verhaal van Dankbaar hout snijdt en het verhaal van het OM direct op de brandstapel kan. Hopelijk prikkelt dit u voldoende om ook eens dieper in deze zaak te duiken en
uiteindelijk het boek, wat vandaag 9 mei 2014 verschijnt, aan te schaffen. Daarmee steun betuigend aan de mensen die jarenlang tegen dit onrecht hebben gestreden. Opgestreden of nog vol vuur, ze verdienen dat het recht zege viert!
Alvorens ik begin met de duiding wil ik een gepaste quote met u delen. Het is van diplomaat Maarten Mourik. In 2001 deed hij aangifte tegen de vader van koningin Máxima, Jorge Zorreguieta.
"Je schouders ophalen is slecht voor je ruggengraat!"
Nederland, fietsenland
Het is bijna ironisch te noemen dat het verhaal zich, grofweg gezien, rondom een fiets afspeelt. Waar een klein land groot in kan zijn. Een fiets waarbij alles valt of staat. Deze specifieke fiets, waarvan wordt aangenomen dat deze van Marianne Vaatstra "was", verdient de spotlight tot aan het bittere einde. De moordenaar, Jasper S., parkeerde de fiets netjes in de sloot, gaf een 100% DNA-match, en bekende zelfs bij zijn eigen advocaat binnen 10 minuten dat hij de moord had gepleegd.
Case closed, no questions asked!
Eerlijk gezegd heb ik er inderdaad nooit vraagtekens bij gezet, duidelijke zaak. Achteraf bezien, is het inderdaad een duidelijke zaak. Maar echt geheel anders dan u zult verwachten. Althans, ik zag m niet aankomen... En het gaat eigenlijk al direct mis bij die fiets.
Ik kan niet gekker beginnen: Op de gevonden fiets zaten GEEN vingerafdrukken. GEEN!
Sorry, maar om het even welke fiets... als er GEEN vingerafdrukken op zitten is dat per definitie enorm bijzonder, mits gebruikt. Als mijn buurman op zijn oprit een fiets heeft staan met 0 (lees: nul) vingerafdrukken, dan vind ik dat bizar! Er is geen station in Nederland waar een fiets zonder vingerafdrukken te vinden is. Maar deze fiets, die minimaal bij 3 mensen door de vingers is gegaan, heeft niets, noppes, nada.
En toch speelt deze bizarre fiets de hoofdrol in dit weerzinwekkende plot!
- Als je het pad volgt van de fiets, de versie van het OM, dan kom je via vreemde kronkels en onwaarheden uit bij de 100% DNA-match en 18 jaar cel van Jasper S.
- Als je de versie zonder fiets volgt, de versie van Dankbaar en co, dan kom je uit bij een onschuldige man in de cel en daders van de moord die vrij rondlopen.
Om dat te kunnen beseffen is er voor velen een flinke ommekeer nodig in de hersenpan. Het fenomeen cognitieve dissonantie is bij mij bekend, en daar heb ik alle begrip voor. Het enige wat ik kan doen is laten zien wat ik op mijn pad ben tegengekomen, en wat ik er aan heb gedaan om mijn opinie te vormen. Ik heb serieus mijn best gedaan gaten te schieten in het verhaal van Dankbaar, mijn uiterste best. Maar hoe meer ik erin dook of duik, het wordt ieder moment zotter. Het liefst zou ik direct beginnen bij de onschuld van Jasper S. Maar om dit te kunnen bevatten en geloven moeten we niet aan het einde, maar aan het begin starten. Bij de fiets dus...
Gerrit de boer
Die fiets zou de laatste stille getuige zijn geweest in deze gruwelijke moordzaak. Dat deze fiets mij bevreemdt, dat idee, sta ik geheel niet alleen in. Voordat Jasper S. in beeld kwam, waren er diverse programma's op tv, de een met meer waarde dan de ander. Dit is iets wat we in de loop van het artikel gefilterd zien worden. Gerrit de Boer, particulier rechercheur, was aan het woord in het programma Het zesde zintuig. Als Beau aan hem vraagt hoe hij de fiets verklaard zegt hij:
"Dat is een grote twijfel, omdat er geen enkele vingerafdruk op die fiets stond, dat is natuurlijk iets wat normaal niet gebeurt. Er is altijd wel een vingerafdruk te vinden.
(...)
Kan een misleiding zijn geweest."
Gerrit de boer, particulier rechercheur, werd naar mijn weten niet weggezet als malle complotdenker in die tijd. Dit was serieuze kost. Ook de
slagingspercentages van Detectivebureau De Boer in 2013 zijn serieuze business. En serieus was hij ook in Het zesde zintuig. U mag van mij natuurlijk de hele aflevering bekijken, maar ik beperk me tot het vierde deel, vanaf 02.26 min.
AZC (Asiel Zoekers Centrum) De poelplaets
Een omgetoverde camping waar veel over gezegd kan worden. Het was de woonplek voor Ali H. en Feik M. Eigenaar was Ludger Dill, Nettie Groeneveld stond aan het hoofd. De Duitser Wolfgang H had er een caravan waar veel om te doen is en ook de lokale jeugd kwam bij het AZC over de vloer. Al die jaren hebben eenieders pijlen daarop gericht gestaan. Zou ik daar nu op ingaan, dan zou ik te ver van de fiets af komen staan. Dus wellicht later, anders kunt u terecht in het nieuwe boek van Wim Dankbaar en J Hans Mauritz.
Dove oren, we willen niets horen
Maar voordat we verder gaan wil ik toch nog eens wijzen op Gerrit de Boer. Hij doet een sprekende uitspraak over de bewoner van de boerderij waaromheen de chalets van het ACZ stonden opgesteld. Iedereen is inmiddels vertrokken, hij niet. Wat over deze bewoner wordt gezegd is sprekend voor het hele verhaal rondom de moord op Marianne Vaatstra. 4.35 min.
"Na 5-6 jaar ben ik bij die man geweest en ik was de eerste, zei hij, die kwam praten over de zaak Vaatstra. De politie had hem nog niet benaderd. Peter R. de Vries had alleen boven in de helikopter gehangen."
700 getuigen gehoord, maar in de eerste 5 of 6 jaar was deze man nooit de moeite waard om een gesprek mee te hebben. Niet voor politie, en ook niet voor PrdV. Het patroon van niet willen spreken, geen Proces Verbaal (PV) opmaken bij aangifte en zelfs bedreiging om het zwijgen op te leggen kan niet worden ontkent. Maar nu terug naar die oer-Hollandse fiets.
Spencer Sletering
Dit was ten tijde van de moord het vriendje van Marianne Vaatstra. De rol van zijn vader, Dick Sletering, zal in een later stadium nog aan de orde komen. Spencer zou een taxi regelen zodat zijn vriendin veilig thuis zou komen. Maar de avond liep anders, ze (Spencer en vriend Wietze) gingen met de fiets en stalen een fiets op het station voor Marianne. Op een bepaald moment nemen ze afscheid van Marianne hebben haar nooit meer levend gezien. Dit zijn de 2 jongens die Jasper S. heeft waargenomen alvorens Marianne hem in de fatale nacht passeerde en hij dacht:
"Do bist foar my".
De vraag is echter,
had Spencer wel een fiets die avond?
Geke Haarsma
Eerst dien ik, tussen neus en lippen door, te zeggen dat Ali H. een week of twee eerder Marianne had bedreigd nadat ze niet met hem wilde dansen. Dit maakte meneer duidelijk door een beweging met zijn hand te maken alsof hij haar keel zou doorsnijden. De onafscheidelijke vriend van Ali was Feik M. De combinatie van die twee figuren, Spencer en Feik, is waar
Geke Haarsma onder andere op video het volgende over heeft verklaard:
“
Op Koninginnedag 30 april 1999, omstreeks 18.30 uur ben ik naar ’t Filtsje (toen SaSa geheten), gegaan in Kollum. Daar kwam ik Spencer Sletering voor de eerste keer tegen die avond. Ik kende hem toen nog niet maar hij maakte op dat moment ruzie met één of twee asielzoekers. Ook was daarbij aanwezig Stephanie van Reemst en zij hing zo’n beetje tegen de eerste asielzoeker aan. Later bleek op foto’s dat dit Feik Mustafa was. Deze Feik zei tegen Spencer Sletering het volgende: “We pakken jouw vriendin vanavond wel”. Ik heb daar in eerste instantie geen aandacht aan besteed omdat ik niet wist wie of wat hij precies bedoelde”.
Over de fietsen zegt ze:
“
Omstreeks 00.30 uur van de volgende morgen, 1 mei, hoorde ik vanuit mijn bed enig rumoer op straat. Vanuit mijn bovenraam zag ik Marianne Vaatstra staan bij die twee dezelfde fietsen aan het hek aan de voorkant. In haar aanwezigheid was opnieuw Stephanie van Reemst. Marianne vloekte en riep: “Alle vier de ventielen zijn uit die fietsen” of woorden van gelijke strekking. Daarbij lachte zij alsof zij daar enig plezier om had. Op dat moment reed er een grote stationcar voorbij waarin ik de Duitser Ludger Dill herkende. Hij bukte zich en keek nadrukkelijk naar Marianne en Stephanie maar reed vervolgens door. Nadat ik mij net had omgedraaid en weer in bed was gestapt hoorde ik binnen een minuut (hooguit twee minuten), een luide gil, een geluid of er een autoportier werd dichtgegooid en een auto die hard wegscheurde. Daar heb ik ook verder geen aandacht aan besteed omdat het uitgaansavond in Kollum was”.
Het verhaal van Geke Haarsma gaat nog vele malen verder, ze heeft tot in detail verklaard. Maar de kern van haar verhaal is: Een fiets zonder ventielen kan niet fietsen! Het verhaal van Spencer kan hiermee onmogelijk op waarheid berusten.
Wat zegt ze over de behandeling van haar aangifte of verklaring door de recherche?
"Die willen van niks weten. Die willen echt van niks weten. Ik loop hier nu bijna 9 jaar mee. Ik heb van alles geprobeerd, ik heb naar PrdV geschreven, ik hoor niks terug."
Ziet u al dat er een patroon begint te ontstaan?
Wanneer het bij slechts stilzwijgen van getuigen zou blijven was dat al erg genoeg. Maar de reacties op haar verhaal zijn niet van de poes. Alsof het geen enkele betekenis heeft wordt de vrouw online persoonlijk aangevallen en wordt er zelfs gesuggereerd dat ze haar verklaring ingetrokken zou hebben. Maar niets is minder waar. Dit wordt duidelijk uit de gesprekken die Wim Dankbaar met haar heeft gevoerd. Daarin doet ze het boekje zelfs nog verder open en vertelt honderduit, wat
hier,
hier en
hier terug te luisteren is.
De recherche en PrdV:
"Die willen echt van niks weten."
Deze Peter R. de Vries zat in de eerste jaren ook niet op het spoor van Jasper S. en deed belangrijk werk. Wat een contrast zou dat blijken bij zijn latere vertoningen, tot aan misschien wel het meest trieste diepte punt uit de (misdaad)journalistiek op Nederlandse TV. Maar daar kom ik later nog op terug...
In 2003 maakte PrdV een uitzending over de Vaatstra-zaak. De speciale twist van deze uitzending was Verry Brouwer. Hij heeft Spencer en Wietze aan hun fiets zien klungelen, waar GEEN Marianne Vaatstra bij aanwezig was. Kunt u al bedenken wat de recherche deed met zijn verhaal?
"Ja, dat heb ik bij het politiebureau gemeld. (...) heb ik een verklaring afgelegd over wat ik gezien heb (...) ja, die ging er een beetje vaag mee om, zo van eh, die vonden het allemaal wel goed, eigenlijk. Zo'n indruk kreeg ik van hun.(...) Ik had een verklaring afgelegd dus, ze gaan er wel wat mee doen, dacht ik. (...) Nooit meer wat gehoord."
Ook de moeder van Marianne, Maaike, is te zien. Hierin trekt ze de vermeende fietsverhalen van Spencer en Wietze in grote twijfel.
"Die jongens zijn 3 keer bij ons thuis geweest, hebben drie keer een ander verhaal opgehangen over dat afscheid nemen. Daar klopt echt niks van. Zij had dat nooit gedurfd, alleen op de fiets. Het is nog nooit gebeurd, zijn had dat nooit gedurfd"
De hele uitzending is het kijken waard. De reactie van het Openbaar Ministerie zegt dat er geen twijfel over de versie van Spencer Sletering bestaat. Spencer zelf heeft Verry en zijn vriendin niet gezien, dat zullen wel anderen zijn geweest. Maar Bauke Vaatstra. de vader van Marianne laat weten dat hij zich niet kan vinden in de houding van het OM. En een mooie samenvatting van "de fiets" is:
"En gaandeweg verdwijnt de rol van Spencer en Wietze in de vergetelheid." (PRDV 2003)
Het zou een drogreden zijn niet te kijken naar
alternatieve hypotheses, zeker als je vanaf moment 1 de fiets in twijfel kunt trekken. Dat dit niet gebeurd (b)lijkt te zijn is al verontrustend genoeg. Maar wanneer de aandacht verschuift van de fiets naar een specifieke asielzoeker groeit de zorg tot een bizar punt.
Ali Hassan
Op AZC De Poelplaets zaten honderden asielzoekers. Een van hen was Ali Hassan, de vriend van Feik. Als je goed en wel alles op een rij zet, dan was ook hij betrokken bij de nachtelijke avonturen in Kollum. Waar het OM dit deel van het verhaal als een afgerond hoofdstuk beschouwt, verschuilen ze zich hier achter een leugen die zijn weerga niet kent. Ze hebben er alles aan gedaan om dit "onder de pet" te houden, maar Wim Dankbaar legt de complete nonsens bloot en weet dit te onderbouwen waar nodig. Het verhaal is zo bizar, dat het er eigenlijk zo dik bovenop lag, dat het bijna niet te geloven was. Het OM wist vele Ali H.-verhalen met een sisser te laten aflopen. Althans dat dachten ze. Maar diepgravend onderzoek van Dankbaar en co laat zien dat "de verhalen" staan als een huis, en de overheid vanaf dag 1 ongefundeerde kletspraatjes heeft verkocht.
In den beginne was er geheel geen aandacht voor het AZC. Maar door de pijlen die vanuit alle hoeken en gaten op het AZC werden afgevuurd kwam de waarheid angstig dichtbij. Dat kon niet en moest er actie worden ondernomen. Zoals je zult zien begint ook dit weer bij het doodzwijgen en bedreigen van een belangrijke, zelfs essentiële getuige. En gaat dit door tot het volledig "
spinnen" van de verhalen van diverse kroongetuigen. De vermeende verkrachtingszaak in dezelfde nacht als de moord, "zaak" tussen Stephanie en Feik, zullen we voor nu maar wegschrijven als een futiliteit. Op naar Ali!
Zonder de pretentie te hebben een compleet beeld te kunnen geven van Ali H, wijs ik u op een paar belangrijke momenten in zijn Nederlandse geschiedenis. Want ondanks dat er achteraf veel onduidelijkheid bestaat over deze man, is er bijzonder veel op tafel gekomen wat zijn schuld of medeplichtigheid ondubbelzinnig impliceert.
Ali H. behoort tot het tweetal Ali en Feik, of Feik en Ali. Dit koppel zou direct na de moord onder geheime omstandigheden zijn verkast naar een locatie buiten De Poelplaets. Specifiek Ali, zou het land zijn ontvlucht met medewerking van het OM en/of andere instanties. Eerst werd in alle toonaarden ontkend, maar uiteindelijk moest men toegeven en "de jacht" openen op de Irakese Asielzoeker. Het Om zette de zoektocht in en vond de man in Turkije. Helaas voor het onderzoek destijds, het bleek dat de man niet schuldig was aan de moord op Marianne Vaatstra.
Eénvandaag zag echter wat zaken die niet klopte, en maakte er 3 uitzendingen over.
Deze zijn hier terug te zien met de gehele tekst van de uitzendingen uitgetypt. De man die in Turkije was opgepakt was volgens getuigen NIET de Ali H. die bekend was van het AZC. Dit was volgens hen een geheel andere man! Dit werd een getouwtrek van jewelste waarbij ogenschijnlijk het OM als winnaar uit de strijd kwam. Het was WEL de juiste Ali, en daarmee was het einde van dat hoofdstuk geschreven. De verklaring die het OM achteraf gaf, werd overigens haarfijn weerlegd door Dankbaar, wat u
HIER kunt lezen. Echter... Het OM hield voet bij stuk. Wie de uitzendingen van Eénvandaag bekijkt en de verklaring van Henk Mous aanhoort begint het te draaien voor de ogen. Zelfs de verslaggever van de actualiteitenrubriek kan er geen touw meer aan vast knopen. Het is triest te zien hoe het OM faalt zichzelf uit deze leugen te redden...
Het niet willen zien van de valide argumenten is in de zaak Vaatstra iets waar men niet omheen kan. Maar om het verhaal van Ali Hassan in 4 momenten te illustreren, hier de verhalen van 4 verschillende getuigen.
Badmeester Andries Visser
Het AZC lag op korte afstand van de vindplaats van het stoffelijk overschot van Marianne Vaatstra. Net iets verder weg lag een gemeentelijk zwembad, het Paradyske, waar Visser de badmeester was. Hij vond een bebloed trainingsjack op weg van het zwembad richting de vindplaats. Hij dacht dat dit wel eens belangrijk zou kunnen zijn in de opsporing van de moordenaar. Dus bracht hij het bebloede trainingsjack naar de politie. Echter hoorde hij er niets van terug. Dus besloot hij herhaaldelijk navraag te doen naar de stand van zaken rondom zijn vondst.
Na een aantal vergeefse pogingen de huidige stand van zaken te weten te komen, was het schijnbaar genoeg geweest in de ogen van de politie en de burgemeester. Dat was de reden dat ze bij de heer Visser op de stoep stonden en hem duidelijk maakte dat het afgelopen was met vragen stellen over de trainingsjas. Over en uit, geen lastige vragen meer. Anders zou dit wel eens nadelige gevolgen kunnen hebben voor zijn baan!
Inmiddels is Andries Visser overleden, dus kan het hij zelf niet meer na vertellen. Maar dit verhaal heeft ook in de Kollumer courant gestaan en wordt tot op heden bevestigd. Ook de weduwe van Andries heeft dit verhaal bevestigd bij de onderzoekers. Maar de intimidatie vanuit de overheid richting deze hulpvolle man is werkelijk te bizar voor woorden! Het jack zelf is verdwenen en nooit meer iets van vernomen, en Visser was monddood gemaakt. Sterk staaltje doofpotstreken...
De reden dat dit element van het verhaal zo belangrijk is, is dat Ali H. erom bekend stond vaak in een heel trainingspak te zijn uitgedost. En waarom zijn jack van zo'n groot belang is wordt duidelijk aan de hand van het verhaal van Roslin van Zessen.
Ali H zonder trainingsjas
Rosalin doorbrak na 10 jaar haar stilzwijgen. Dat het pas zo lang na de moord gebeurde deed wat wenkbrauwen fronsen. Zeker gezien haar verklaring echt gigantisch explosief was! Vergeet niet dat in 2010 er nog geen DNA onderzoek of dolgedraaide boer in beeld was. Hieronder haar gehele verhaal zoals het in
de Telegraaf verscheen. De dikgedrukte gedeeltes zijn van mijn hand.
Getuige moord Marianne Vaatstra verbreekt na tien jaar stilzwijgen
Een bizarre wending in de Vaatstra-zaak. Dit weekeinde heeft zich wéér een nieuwe getuige gemeld bij de recherche. Vorige week claimde een ex-bajesklant gedetineerd te hebben gezeten naast een gezochte man die met de moord in verband werd gebracht. Zaterdag heeft ook Rosalin van Zessen (29) een uitvoerige verklaring gegeven aan de Friese recherche, nadat ze 10,5 jaar zweeg over haar confrontatie met de mogelijke moordenaar…
Van Zessen, moeder van twee kinderen, samenwonend in Amersfoort, is door tussenkomst van De Telegraaf in contact gebracht met Dick Adema, één van de weinige Friese rechercheurs, die nog verbonden is aan de ’cold case’-Vaatstra.
Haar verklaring is schokkend: zij stelt tegenover een huisgenoot te hebben gestaan, die de ochtend ná de moord op Marianne Vaatstra met bebloede kleding en handen thuiskwam. De huisgenoot legde daarbij een bebloed mes op de tafel en zei – zonder dat iemand toen nog iets wist van de schokkende moord op Marianne Vaatstra – dat ze ’haar strot dieper hadden moeten doorsnijden’, zo staat in de getuigenverklaring, in bezit van De Telegraaf.
Van Zessen groeide op bij haar adoptieouders in het Friese plaatsje Birdaard. Zij kende Marianne Vaatstra redelijk goed via haar zusje, die ook op de mavo zat in Damwoude.
In 1999 woonde Van Zessen – ze was inmiddels stagiaire bij de Hema – op een huurkamer in een woning aan de Kleine Kerkstraat in Leeuwarden. Ze woonde er met nog twee bewoners: een zekere Sietse, een gescheiden man, die er tijdelijk woonruimte had gevonden en een buitenlandse man, die zij ’Ali’ noemde.
„Met Ali hadden Sietse en ik slecht contact: hij was stil, teruggetrokken en sprak gebrekkig Nederlands. Hij straalde iets engs uit, en dat werd bewezen op die ochtend van 1 mei 1999, tussen 08.30 en 09.00 uur”, verklaart de nieuwe getuige.
„Ik liep die ochtend de trap af naar beneden om naar mijn stageplaats te gaan. Ik woonde op de bovenste verdieping, Ali op de middenverdieping. Zijn deur stond open. En dat was vreemd, want bij wijze van spreken deed hij zijn deur nog op slot als hij naar het gezamenlijke toilet moest. Ik vreesde dat er iets mis was. Daarom liep ik zijn kamer binnen. Na amper een minuut stormde hij overstuur zijn kamer binnen. Ik keerde mij om en schrok me wezenloos: hij droeg een wit T-shirt en een blauwe broek, onder het bloed, vooral bij zijn buik. Hij legde een bebloed mes – met een zwart handvat – neer op een laag, glazen tafeltje aan de rechterkant van zijn kamer.”
Haar verklaring vervolgt: „Volgens mij besefte hij niet eens dat ik er stond. Hij was zo in zichzelf gekeerd dat hij gewoon langs me heen liep en neerplofte op de bank. Toen zei hij, in gebrekkig Nederlands, dat ze haar strot dieper hadden moeten doorsnijden. Twee, drie keer vroeg ik wie hij daarmee bedoelde. Waarop hij verward antwoordde: Marianne Vaatstra. Hij sprak haar naam goed, duidelijk verstaanbaar uit. Het eerste wat ik dacht was: ’Die is echt flink gestoord’. Ik raakte in een shock. Ik stormde zijn kamer uit en ging naar mijn werk.” Enkele dagen na dit incident verdween ’Ali’ spoorloos.
Al die jaren heeft Van Zessen deze informatie niet gedeeld met de recherche. Pas toen ze vorige week las over ex-gedetineerde Gerrit Veldman, die zweert dat hij in Noorwegen naast een Vaatstra-verdachte op een cel zat, besefte ze dat ze mogelijk belangrijke informatie had. „Ik was in 1999 niet echt stabiel, vanwege het overlijden van mijn broer. Ik heb het incident weggedrukt. Ik ben zó geschrokken, dat ik dichtgeklapt ben, denk ik. Ik heb het destijds wel gemeld aan mijn moeder”, aldus Van Zessen.
Haar moeder, Elly van Zessen, bevestigt haar dochters verhaal: „Ja, ze vertelde toen geschokt over een man met een mes, en bloed, en een link met Marianne Vaatstra. Maar mijn dochter wilde toen niet naar de politie, omdat ze bang was voor die vent.”
Het verhaal vorige week in deze krant van ex-bajesklant Gerrit Veldman bracht alle herinneringen boven bij Van Zessen. „Alles klopt: zijn uiterlijk, kort, pafferig, zijn karakter, zelfs hoe Gerrit het zakagendaatje beschrijft dat Ali altijd bij zich droeg: klein, zwart van kleur, met handgeschreven adressen erin, door de contactpersonen zelf geschreven, want Ali kon geen Nederlands schrijven. De Ali die ik kende, is precies de Ali die Gerrit omschreef. Ik ben niet gelovig, maar ik zou nu toch bijna in een wonder geloven. Ik ben een heel nuchtere meid, drink geen druppel alcohol, gebruik geen drugs, niks. Ik ben niet uit op de beloning. Ik ben al miljonair met mijn twee prachtige, gezonde kinderen. Daar kan geen staatsloterij tegenop. Ik baal alleen verschrikkelijk dat ik het destijds nooit heb verteld aan de politie en de ouders van Marianne.”
Wat opvallend is, is het bloed op het witte shirt van Ali. De oplettende lezer merkt op dat hier NIET wordt gesproken over een trainingsjack, waar Ali toch om bekend stond in rond te huppelen. Zou dit het jack zijn dat Andries Visser had gevonden en aan de politie had gegeven?
Het mocht allemaal niet baten. Na onderzoek werd ook de verklaring van Rosalin weggezet als onwaar. Ze zou zich in de datum hebben vergist? En er woonde verschillende Ali's in de straat. Dat laatst riep het volgende bij me op:??? Al woonde er 80 gasten in de straat met die naam, dat doet niets af aan het verhaal van Rosalin van Zessen.
Maar ze had zich ook vergist in de datum. Ten tijde van de moord woonde Rosalin blijkbaar niet op dat adres. Pertinent onwaar, maar ga je gelijk maar eens halen tegen het woord van het OM. Als je op internet vervolgens ook nog wordt afgeschilderd als een vrouw die het om de aandacht te doen is, dan zou het plan van het OM bijna zijn geslaagd: Rosalin monddood.
Niets is echter minder waar. Rosalin wist een betalingsbewijs boven tafel te krijgen van haar huur uit die tijd. Ze woonde daar wel degelijk, en blijft achter haar verklaring staan. Als een huis en tot op de dag van vandaag! Dus alhoewel door het OM en in de media het verhaal in de doofpot verdween, blijkt het vandaag de dag nog steeds van grote waarde wat van Zessen heeft verklaard.
Haar verklaring kwam nadat ze het verhaal van Gerrit Veldman had gehoord, die beweerde in Noorwegen naast Ali H. in de cel te hebben gezeten. Zijn verhaal is op het volgende plaatje in het geheel te lezen:
Maar u kunt het vast al raden. Gerrit zat er volledig naast. De bochten waarin het OM zich moest wringen om onder dit verhaal uit te komen zijn werkelijk bizar, en onderwerp in de eerder genoemde Eénvandaag uitzendingen. Maar het OM bleef voet bij stuk houden. DNA was hier het tovermiddel, het was NIET de Ali H die werd gezocht. En zeg nu zelf... wie gelooft er nu het woord van een veroordeelde crimineel wanneer hier het woord van het OM tegenover staat? Maar ook Veldman blijft tot op de dag van vandaag bij zijn verhaal, gesteund door de rode kruismedewerker die hem in de Noorse cel bijstond.
Het zou ook wel frappant wezen wanneer een asielzoeker van het Friese platte land ineens opduikt in het Noorden van Europa, nota bene in een gevangenis!
Dat wordt toch minder vreemd wanneer je de verklaring van Alex te horen krijgt. Alex had op eigen initiatief contact opgenomen met vader Vaatstra. Naar aanleiding daarvan heeft Wim Dankbaar telefonisch contact met haar gelegd en het gesprek opgenomen. In het kort komt haar verklaring op het volgende neer. Dit speelde zich af kort na de moord. Geheel tegen de regels in werd na sluitingstijd een asielzoeker uit Friesland door 2 politiemensen binnen gebracht bij het Grenshospitium bij Schiphol. Hij werd niet officieel ingeschreven en had geen koffers of tassen bij zich. Bij haar volgnde dienst was de vogel alweer gevlogen en verplaatst naar het buitenland.
De vraag blijft natuurlijk of die bewuste man ook daadwerkelijk de gezochte Ali Hassan was. Hierover hadden Wim en Alex email contact. Wim stuurde een foto, en Alex antwoordde met een volmondig JA!
Ook dit verhaal werd achteraf gedownplayed, niet in de laatste plaats door Alex zelf. Maar ik zou zeggen luistert u zelf naar haar initiële verklaring, want die staat gewoon online:
Ik zou nog uren door kunnen gaan met het opsommen van allerlei kleine en grote feiten die zich opstapelden alvorens Jasper S. in beeld kwam na het grootschalige DNA-onderzoek. Natuurlijk begrijp ik dat de gemiddelde burger een 100% DNA match en schuldig verklaring accepteren en de zaak als gesloten zien. Maar wat te doen met al deze informatie? Zoals het trainingsjack? Of het onmogelijke fietsverhaal? Dat kunnen we toch niet onder stoelen of banken steken? En dan hebben we het nog niet eens gehad over bijvoorbeeld Feik Mustafa, Spencer de vriend van Marianne of de bewakers van het AZC. Zo zijn ook Ludger Dill en Wolfgang Hebben nog niet eens aan bod gekomen in mijn verhaal. Allemaal essentiële elementen in het Vaatstra-dossier. Maar niets lijkt er meer toe te doen nu de gestoorde boer achter de tralies zit.
Vandaag is echter de presentatie van het boek van Wim Dankbaar en Hans Mauritz. 9 mei 2014. Op een paar dagen na 15 jaar na de verschrikkelijke moord op Marianne Vaatstra. Het boek zal bewijzen dat Jasper S. onschuldig vast zit en de werkelijke moordenaars nog steeds vrij rond lopen. In het boek is veel meer te lezen dan ik in mijn artikel kan weergeven. Schokkende en 100% belastende verklaringen en 100% bewijs dat het OM vanaf dag 1 al wist wie de werkelijke moordenaars waren en er alles aan hebben gedaan om dit in de doofpot te stoppen en te houden. Het boek garandeert een bom te leggen onder de Nederlandse rechtstaat. Hoe zal ons kikkerlandje en haar media hierop reageren?
Lees verder in deel 2 van Dankbaar voor het oplossen van de moord op Marianne Vaatstra?
http://www.hetverbodendagboek.nl/
.jpg)
