In de ochtend van 30 november 1989 werd Alfred Herrhausen, voorzitter van de Deutsch Bank, door middel van een vlekkeloze terroristische aanslag om het leven gebracht.
De terroristen waren Professionals. Verkleed als wegwerkers hadden ze de vaste route van Herrhausen afgesloten om wegwekzaamheden te verrichten, waarbij ze kabels onder de weg door hadden getrokken. Op de dag van de aanslag wachtten ze tot de eerste auto, één van de drie uit het convoy van Herhausen, de plaats des onheils was gepasseerd om vervolgens het mechanisme in werking te stellen. Langs de weg hadden ze een tas, vol met 20 KG explosieven, geplaatst op een geparkeerde fiets, welke afging op het exacte moment dat de limosine van Herrhausen langs kwam.
De zoektocht naar de daders
Kort na de aanslagen was het de Rote Armee Fraktion - RAF die de aanslag opeiste. De linkse terreurorganisatie hield de West-Duitse republiek al sinds 1970 in hun grip met moorden en aanslagen. Na de aanslag op Herrhausen werd de jacht op de RAF accuut geopend, waarna in 1990 10 gevluchte RAF in Oost-Duitsland werden opgepakt. Alle RAF-leden wilden tot verbazing van de politie praten, maar hadden waterdichte alibi’s dus niemand van hen werd aangeklaagd in de Herrhausen-zaak.
Lange tijd taste de Duitsers in het donker omdat er geen enkel spoor was achtergelaten bij de aanslag. Dit in tegenstelling tot alle andere aanslagen in het verleden uitgevoerd door de RAF. Herrhausen had enkele maanden voor de aanslag uitspraken gedaan, tijdens een bijeenkomst in Washington D.C., dat de schulden van de derde wereld landen kwijtgescholden dienden te worden en dat er reorganisatie nodig was van het financiele systeem bij de wereldbank. Dit zijn zaken die goed in de oren hadden moeten klinken van de RAF-leden, wat speculaties over een andere dader deden toenemen.
Na de arrestatie van RAF-kopstukken in 1982 leek de om te doden verdwenen bij de overige RAF-leden. Toen in 1985 een nieuwe RAF-campagne, door een derde generatie RAF-leden, werd gestart was de politie enorm verbaasd over de professionaliteit die hierin te zien was. Ze leken kennis te hebben van forensisch onderzoek waardoor er bijna geen sporen meer werden achtergelaten en ze gebruikte High-tech systemen waarvan niemand dacht dat de RAF deze bezat. Hun “Hitmen” werkte met zulke militaire precisie dat er werd vermoed dat er een buitenlandse inlichtingen dienst bij betrokken was. Dit viel echter nimmer te bewijzen…
Dertien jaar lang werd een dood spoor gevolgd van een man die beweerde onderdak te hebben geboden aan leden van de Rote Armee Fraktion, vlak bij het huis van Alfred Herrhausen. Gefrustreed door het onvermogen van het Duitse O-M om de moord op Herhausen op te lossen en met het idee dat de aanwijzing voor Stasi betrokken werden genegeerd, hebben Duitse officials de openbare aanklager die toezicht hield vervangen. Mensen binnen de politie hebben toegegeven dat de Stasi in beeld is gekomen doordat alle andere aankonopingspunten waren opgedroogd.
De Stasi
Op 15 september 2007 kwam David Crawford, na het doorspitten van honderden pagina’s Stasi archief, met een artikel in The Wall Street Journal waarin hij een boekje open doet over de Stasi met betrekking tot de brute moord op Alfred Herrhausen.
Nabij de Poolse grens ligt het plaatsje Wartin. Inmiddels een rustiek dorpje met graanvelden en grazende schapen, maar in de jaren ‘80 de thuishaven van Stasi’s AGM/S - de afdeling speciale operaties. Het legde louter verantwoording af aan Mr. Mielke, de minister die het Stasi-hoofd was tijdens bijna de gehele 40-jarige geschiedenis van Oost-Duitsland. Taken van deze unit waren onder andere het intimideren van communistische leiders, liquidaties en ontvoeringen zodat politieke boodschappen werden voorgelezen.
De dienst had sympathie voor het communistisch verzet in het westen en flirte hiermee aan alle kanten. Ze probeerden het te sturen en direct te beinvloeden, wat vaak ook succesvol uitpakte. Dit soort activiteiten werden door de Wartin unit ondersteund met gespecialiseerde explosieven, verschillende giffen en miniatuur vuurwapens. Maar dit soort inmengingen brachten steeds weer het gevaar op ontdekking met zich mee.
Vogens de rapporten uit Wartin werd rond 1980 een tweede strategie voorgesteld waarbij de terroristen groepen niet direct werden gebruikt, maar waarbij de terroristische aanslagen dusdanig goed werden nageboots zodat de polititie nooit naar een tweede dader op zoek zou gaan. Deze strategie werd ook wel het “daders principe” genoemd. Het proces van implementatie van deze strategie wordt door Wartin officieren bescheven in Stasi-rapporten van 1980 tot 1987. De dienst zetten hele archieven op met daarin terroristische groeperingen en methodes, welke ze leerden aan hun eigen personeel. Hierdoor was de Stasi in staat aanslagen te plegen op West-Duitse doelen en deze kenmerken mee te geven van terroristische groeperingen, zoals de RAF. Maar volgens een oud Stasi-medewerker, was dit “puur theorie, nooit praktijk”. Volgens Werner Grossmann, oud Stasi-generaal, was de AGM/S unit niet effectief genoeg en werd het in 1987 ontbonden.
De laate moord die uit naam van de RAF werd gepleegd nadat de Berlijns muur was gevallen. Het was zestien maanden na de moord op Herrhausen. Het was de moord op Detlev Karsten Rohwedder, gepleegd door een scherpschutter. Rohwedder had de taak erop toe te zien dat Oost-Duitse staatsbedrijven werden geprivatiseerd. Volgens oud Stasi-medewerkers had de Stasi RAF mensen opgeleid tot scherpschutter, waardoor ze een eigen team van scherpschutters hadden.
Duiste politie functionarissen zijn hiervaan alles behalve overtuigd en de onderzoeken naar betrokkenheid van de Stasi gaan, mede dankzij de constante druk van weduwe Traudl Herrhausen, gewoon door.
Bron: Zaplog 2007-09-20
Engelse bron: WSJ 2007-09-15
